„10 წლის ასაკში ვანდა სემიონოვნა ობიედკოვა გერმანელებს გადაურჩა – მარიუპოლის სარდაფში დამალვით. 81 წლის შემდეგ კი, ამავე ქალაქის სარდაფში დაიღუპა, როგორც რუსებისგან დამალული ომის მსხვერპლი“ – ფოტოს ამ წარწერით დღეს, 20 აპრილს, აუშვიცის მუზეუმის გვერდი აქვეყნებს.
91 წლის ვანდა სემიონოვნა მარიუპოლის გაყინულ სარდაფში 4 აპრილს გარდაიცვალა.
ვანდა დაიბადა 1930 წლის 8 დეკემბერს მარიუპოლში. 1941 წელს 10 წლის იყო, როცა ნაცისტებს გადაურჩა. მაშინ გერმანელები შევიდნენ მარიუპოლში და ებრაელების დევნა დაიწყეს. ნაცისტებმა ვანდას სახლს მიაკითხეს, მაგრამ გოგომ თავს სარდაფში დამალვით უშველა. ნაცისტებმა ვანდას დედა, მარია მინდელი წაიყვანეს სახლიდან.
ამის შესახებ ებრაელთა საერთაშორისო სათემო გამოცემა Chabad-ი წერს ვანდა სემიონოვნას შვილის, ლარისა ობიედკოვას მონათხრობზე დაყრდნობით.
„დედას ასეთი სიკვდილი არ დაუმსახურებია. მხოლოდ ამას ამბობდა სიკვდილი წინ: რატომ ხდება ეს ყველაფერიო“, – ამბობს გამოცემა Chabad-თან ვანდა სემიონოვნას შვილი, ლარისა ობიედკოვა, რომელმაც მოახერხა და ოჯახთან ერთად მარიუპოლიდან უსაფრთხო ადგილას გააღწია.
ლარისა ობიედკოვამ და მისმა მეუღლემ, ვანდა სემიონოვნა სროლების დროს დაკრძალეს მარიუპოლის საზოგადოებრივ პარკში, აზოვის ზღვასთან ახლოს.
საკუთარ ცხოვრებასა და ჰოლოკოსტის გამოცდილებაზე ვანდა სემიონოვნა ობიედკოვამ დაწვრილებით უამბო ფონდ USC Shoah-ს 1998 წელს: 10 წლის ვანდა სემიონოვნა მოგვიანებით მაინც დაიჭირეს ნაცისტებმა, თუმცა მისი ოჯახის მეგობრებმა გერმანელები დაარწმუნეს, რომ გოგო ბერძენი იყო. ვანდას მამამ, რომელიც არ იყო ებრაელი და გადარჩა, მოახერხა და გოგო საავადმყოფოში მოათავსა, სადაც ის 1943 წლამდე, მარიუპოლის გათავისუფლებამდე დარჩა.
„სახლში გვქონდა ვიდეოკასეტაც, სადაც დედას ინტერვიუ იყო ჩაწერილი. დედაჩემი იდიშის სახელმძღვანელოს სიცოცხლის ბოლომდე ინახავდა, მაგრამ ის ჩვენს სახლთან ერთად დაიწვა. დედას ძალიან უყვარდა მარიუპოლი, მას არასდროს უნდოდა ქალაქიდან სადმე წასვლა“, – ამბობს სემიონოვნას შვილი Chabad-თან.
ვანდა სემიონოვნა 1954 წელს დაქორწინდა, მარიუპოლი ამ დროს საბჭოთა ქალაქი იყო და ჟდანოვი ერქვა, ქალმა მთელი ცხოვრება აქ გაატარა. ცხოვრების ბოლო წლები კი შვილთან, ლარისასთან ერთად ცხოვრობდა.
როცა მარტის დასაწყისში მარიუპოლს თავს დაესხნენ რუსი ოკუპანტები და ქალაქი დაბომბეს, ოჯახი მეზობელი მაღაზიის სარდაფს აფარებდა თავს, საჭირო დახმარებას სარდაფში მათ ადგილობრივი სინაგოგის წარმომადგენლები აწვდიდნენ.
„არ იყო წყალი, შუქი და გათბობა. აუტანლად ციოდა. დედა ვერ მოძრაობდა და ვუვლიდი. ცხოველებივით ვცხოვრობდით“, – იხსენებს გარდაცვლილი ხანდაზმულის შვილი.
მისივე მონათხრობის მიხედვით, გარდა იმისა, რომ ციდან ბომბები ცვიოდა, ორმა სნაიპერმა უახლოეს წყალთან დაიკავა ადგილი და წყლის მოსატანად წასვლა სიცოცხლის გარისკვას უტოლდებოდა.
„ყოველ ჯერზე, როცა ბომბები ცვიოდა, მთელი შენობა ირყეოდა. დედაჩემი სულ ამბობდა, რომ მსგავსი რამ მეორე მსოფლიო ომის დროსაც არ ენახა“, – ამბობს Chabad-თან საუბრისას ვანდა სემიონოვნა.
