„საქართველოში, ბაღდათში ვცხოვრობდი 19 წლამდე. ჩვენს დიდ ოჯახში იყვნენ ჩემი მშობლები, ბიძა და ბიცოლა, ბებია-ბაბუა და ჩემი ძმა. ამ მოგონებებს ვერაფერი წაშლის.
ბაღდათში გვქონდა დიდი, მოვლილი ეზო სურნელოვანი იასამნის ხეებით. მამა და ბიძა ფოტოგრაფები არიან და მთელი ჩვენი მეზობლები, კლასელები, სკოლელები, მეგობრები სურათებს სულ ჩვენს იასამნებში იღებდნენ. ცნობილი იასამნები გვქონდა.
ჩემი სკოლის არდადეგების დროს ყოველ დილას ჩამოვუვლიდი ბოსტანს, ვენახს და თუ სადმე პატარა კიტრები, პომიდვრები, ნაადრევად დამწიფებული ყურძენი მეგულებოდა ვკრეფდი და ვსანსლავდი.
ეზოში გვყავდა ბევრი ძაღლი და კატა, გვყავდნენ მეგობრები მთელ უბანში, სადაც ვცხოვრობდით. დაიძახებდა ვინმე „წავედით მდინარეზე!“ და მივყვებოდით უბნის ბავშვები. ასე ვცხოვრობდით“, – იხსენებს ანი ეფრატი (ხუნდიაშვილი), 29 წლის ქართველი ებრაელი, რომელიც საქართველოდან 11 წლის წინ წავიდა ისრაელში საცხოვრებლად, ქართველ მეგობართან ერთად.
ახალგაზრდებისთვის განკუთვნილი პროგრამით ჩავიდა პირველად ისტორიულ სამშობლოში.
ანა ეფრატი (ხუნდიაშვილი) ძმასთან, მიშა ხუნდიაშვილთან ერთად ბაღდათში.
ახალგაზრდებს ეს პროგრამა ეხმარება ივრითის შესწავლასა და ინტეგრაციაში. მერე ანა ჯარში გაიწვიეს. ჯარშიც იმ მეგობართან, ნინისთან ერთად წავიდა, ვინც საქართველოდან გამოყვა.
ერთადერთი ენა ანასთვის რუსული იყო პოსტსაბჭოთა ქვეყნებიდან ჩამოსულებთან საკომუნიკაციოდ, ივრითი საერთოდ არ იცოდა, ქართველი კი ანას და მისი მეგობრის გარდა ჯარში არავინ იყო.
„წარმოიდგინეთ, ურთულეს ენას, ივრითს ვსწავლობდი რუსი ებრაელებისგან რუსულად, მაშინ, როცა რუსულიც გაჭირვებით მესმოდა. ასე ვიტანჯე ორი წელი, მაგრამ ივრითი ვისწავლე.
ანი ეფრატი (ხუნდიაშვილი) საქართველოში.
ჯარში შევიძინე მნიშვნელოვანი უნარები, გავიცანი ძალიან ბევრი ახალი ადამიანი. მათი დახმარებით ვისწავლე ენა, რთულ ყოველდღიურობასთან შეგუება, შევეგუე ცხოვრების უსწრაფეს ტემპს.
ბაღდათში, პატარა, წყნარ რაიონში ვიყავი ერთ-ერთი საუკეთესო მოსწავლე, ჩამოვედი ისრაელში და რას ვხედავ! ყველა ნიჭიერია, ყველა ძალიან განათლებული, შრომისმოყვარე და აქტიური. მათ ფონზე ძალიან პასიური და მოშვებული ვიყავი. პატარა, მშვიდი ბაღდათის რიტმს ვიყავი შეჩვეული.
აქ მივხვდი პირველად, რომ არ ვარ ყველაზე ნიჭიერი, გაბედული და აქტიური, რომ არსებობენ ჩემი ასაკის და ჩემზე ბევრად წინწასული ახალგაზრდები.
მივხვდი, რომ თუ შენი ნიჭის განვითარება, წარმოჩენა, გამოყენება გსურს, ამისთვის ბევრი უნდა იშრომო და იმუშაო საკუთარ თავზე.
ძალიან კი გამიჭირდა, არ იყო მარტივი ცხოვრებაში რადიკალურ ცვლილებებთან გამკლავება“, – ამბობს ანა.
ანი ეფრატი (ხუნდიაშვილი) ისრაელის ჯარში, მეგობრებთან ერთად.
ჯარში ანა სამხედრო ტექნიკის მეთვალყურე იყო 2 წელი. ისრაელის ჯარი ორწლიანია, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სამხედრო ვალდებულების მოხდის შემდეგ ქვეყნის წინაშე ვალი მოხდილი გაქვს. ჯარში ნამყოფ მოქალაქეებს ისრაელის სახელმწიფო ორი წლის შემდეგაც წელიწადში ერთი თვით იწვევს ჯარში სამუშაოდ – ძირითადი სამსახურის გრაფიკისა და ოჯახური მდგომარეობის გათვალისწინებით.
„ორწლიანი ჯარი ისრაელში ყველამ უნდა გაიაროს, ვისაც ეს არ სურს, შეუძლია საზოგადოებრივი საქმიანობით ჩაანაცვლოს სამხედრო საქმე: იმუშაოს ბაღში ან სკოლაში, სასწრაფო დახმარების ჯგუფში. ვისაც სამხედრო ვალდებულება არ აქვს მოხდილი, მათ ისრაელში დიდი უნდობლობით უყურებენ. ეს ნიშნავს, რომ ადამიანმა საკუთარი ცხოვრების ორი წელიც კი ვერ გაიმეტა საკუთარი ქვეყნისთვის“, – გვიყვება ანა.
სამხედრო ვალდებულების მოხდის შემდეგ, ანა ქართველი ებრაელების შვილზე დაქორწინდა, რომელიც თავად ისრაელში დაიბადა და გაიზარდა, მაგრამ კარგად საუბრობდა ქართულად.
როგორც ანა გვეუბნება, მის მეუღლეს საქართველოსთან მნიშვნელოვანი საქმიანი კავშირები აქვს, კარგად იცნობს ამ ქვეყანას, იცის მისი პოლიტიკური პროცესების შესახებ ყველაფერი და ხშირად ჩამოდის ოჯახთან ერთად.
