„პირველივე თვეებში დავაყენე „მარშუტკაში“ დეზობარიერიც და ხსნარიც, მაგრამ ზოგს კიდევ არ სჯერა. მე გაკვირვებული ვარ,“ – გვიყვება თამაზ ლომინაძე. მას მიკროავტობუსი აქვს და სამარშრუტო ხაზის მძღოლად მუშაობს. პანდემიამდე ქობულეთის სოფელ კვირიკედან მოჰყავდა მგზავრები ბათუმში. ამბობს, რომ გასული წლის თებერვლიდან ამ დრომდე განსაკუთრებულად იცავს ჰიგიენის წესებს და სხვებსაც იმავეს სთხოვს, ვისთანაც ურთიერთობა აქვს.
„მესამე დღეა ვმუშაობ, ქობულეთიდან მიმყავს მგზავრები სოფელში, ეს ნებადართულია, ბათუმისკენ ვერ წამოვალ, ახლაც პირბადე მიკეთია და ისე გესაუბრებით. მაინც არაა მგზავრი, აღარ მოძრაობს ხალხი,“ – თამაზ ლომინაძე გვიყვება, როგორ შეცვალა მისი ცხოვრება პანდემიამ.
თამაზ ლომინაძე მეუღლესთან ერთად ცხოვრობს ქობულეთის სოფელ კვირიკეში. შვილი თბილისშია. თამაზს ბინა ბათუმშიც აქვს და პერიოდულად ოჯახი ქალაქშია.
სულ თავიდან სახლიდან საერთოდ არ გავდიოდი, მეშინოდა. ხანდახან პროდუქტების მოტანა თუ იყო აუცილებელი, მაღაზიაში გავირბენდი და ესაა. ვინმეს არ ვნახულობდი. რომ გაიგეს ჩემი ამბავი, არც სხვა ვინმე მოდიოდა ჩემთან.
თავიდან არც ეს სადეზინფექციო ხსნარები იშოვებოდა. მაშინ ერთნახად არაყს ვიყენებდი. შემოსასვლელში ბოთლში ჩავასხამდი და ხშირად ვისველებდი ხელებს. ინტერნეტს ვერ ვეგუები. ძირითადად ტელევიზიიდან ვიღებ ინფორმაციას. იმ დღეებში სულ ტელევიზორთან ვიყავი ჩამჯდარი. ვისმენდი ამბებს, ამ ქვეყანაში რა ხდება, იქეთ რა ხდება, რამდენი გარდაიცვალა, როგორ იზრდებოდა ციფრები…
მიკვირდა ხალხის, ვისაც ამის არ სჯეროდა. როგორ შეიძლება მსოფლიოს 215 ქვეყანაში იყოს ვირუსი და ჩვენთან არ იყოს? ან მსოფლიომ გამოიგონოს ვირუსი?
მგონი, უფრო იოლია პანდემიის გადატანა, როცა შენი ბაღი გაქვს. მე თხილის ბაღი მაქვს სოფელში, მანდარინისაც, იმას ვუვლიდი.
ზაფხულისკენ მოგვცეს მუშაობის უფლება. მეც შესაბამისად მოვემზადე. „მარშუტკაში“ დეზობარიერიც მოვაწყვე და სადეზინფექციო ხსნარის ბოთლიც ჩამოვკიდე. მერე ვიდეოთვალიც დავაყენებიე. ითქვა, ჯარიმებიაო.
მგზავრს თუ დავინახავდი პირბადის გარეშე, ვეუბნებოდი, ვერ ამოხვალ, ვიდეოკამერაა მანქანაში და დაფიქსირდები-მეთქი. ვინც ამოსულია მარშუტკაში, იმათაც ვეუბნები, არ მოიხსნათ პირბადე, თორემ აგერ, ბატონო, ვიდეოთვალია-მეთქი.
მაგრამ სადაა მგზავრი? მარშუტკით არა, ისე მოძრაობენ. ბათუმში რომ ჩამოვდივარ საღამოობით, სულ საცობებია. ეს ხალხი ამბობს, რომ უჭირთ. თუ უჭირთ, ამდენი მანქანა საიდან? მეც ვფიქრობ, რომ უჭირთ და ზოგიერთ ოჯახს მაინც ორი-სამი მანქანა აქვს.
ზოგჯერ წაგებაზეც ვმუშაობ, ისე გაძვირდა დიზელი, მაგრამ მაინც დავდივარ. მირჩევნია მუშაობა, სულ არაობას.
59 წლის ვარ, მაგრამ პენსიას ვიღებ. 20 წელი ძალოვან უწყებებში ვიყავი, საგანგებო სიტუაციების სამსახურში ვმუშაობდი, უფროსი ლეიტენანტი ვარ, ოფიცერი. სააკაშვილი რომ მოვიდა, მაშინ გამომიშვეს, მაგრამ პენსიას მაძლევენ – თვეში 280 ლარია.
თამაზ ლომინაძე
პენსიით, ძირითადად, მე და ჩემს მეუღლეს გაგვაქვს თავი, ის დიასახლისია. როგორ გითხრათ, რომ გვყოფნის, არ გვყოფნის, მაგრამ რას იზამ? ვერ ვიწუწუნებ. სოფელი მაქვს, მანდარინიც კარგად გავყიდე და არ მიჭირს.
მანდარინი თავიდან კარგად იყიდებოდა, მე 70 თეთრად გავყიდე. ხალხს ეგონა, ამ გაჭირვებაში იქნება მეტად გაიყიდოსო, მოცდა დაიწყეს და მერე სულ ჩავარდა სეზონი, ბევრმა ვეღარ გაყიდა…
მთავარია, კორონა არ შემხვდეს სადმე. ღმერთს მადლობა, ჩემს ოჯახში არ ყოფილა. იმედია, არც გამეკარება…
მგონია, რომ წელს დამთავრდება ყველაფერი და ხალხიც მოითქვამს სულს. ბევრს ბანკის ვალი აქვს, ზოგი უკმაყოფილოა, ზოგიც – კმაყოფილი. ზოგს ძველი მთავრობა მოსწონს, ზოგს – ახალი, რას გაიგებ?
