„გულო ბებო“ – ასე იცნობენ ბავშვები ემიგრანტ ქალს, რომელიც მათ ონლაინში ზღაპრებს უკითხავს და ხელსაქმესაც ასწავლის. 30 ბავშვი საქართველოდან „გულო ბებოს“ ყოველ საღამოს ელოდება, რომელიც ზღაპრის გმირებს თავისი ხელნაკეთი თოჯინებით აცოცხლებს.
„გულო ბებო“ – გულნარა მიქანაძე-სვანიძე ბათუმელი მასწავლებელია, რომელიც წლების განმავლობაში პროფესიულ კოლეჯებში ხელსაქმეს ასწავლიდა სტუდენტებს. ეს საქმე არც ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ მიუტოვებია. „თუ ამას არ ვაკეთებ, ესე იგი ცუდად ვარ. ეს არ არის ჰობი, არამედ ჩემი შინაგანი მდგომარეობაა“, – გვეუბნება გულნარა მიქანაძე.
გულნარა იტალიაში, ქალაქ მეოლოში ცხოვრობს, სადაც პირველად 2003 წელს წავიდა 13 წლის შვილთან ერთად. თუმცა ქალიშვილი მხოლოდ 4 წელი დარჩა იტალიაში და საქართველოში დაბრუნდა, გულნარა კი ემიგრაციაში დარჩა.
„ოჯახს სჭირდებოდა ასე და დავრჩი, მაგრამ არ გამჭირვებია – ჩემი დის მოწვევით ჩამოვედი და რამდენიმე წელი შვილიც გვერდით მყავდა. ერთ ოჯახში ბაბუას ვუვლიდი, რომელსაც დიდი ვენახი ჰქონდა და ვაზის ტოტებს ინახავდა ხოლმე. ამ ტოტებისგან ხელნაკეთი ნივთები გავაკეთე და საშობაო ბაზრობაზე გავიტანე.
ერთმა საქველმოქმედო ორგანიზაციამ წაიღო და გაყიდა, ფული კი აფრიკის ბავშვების დახმარების ფონდში ჩაირიცხა. 150 ნაკეთობა იყო, ერთი ხელნაკეთი კი ფონდის მუზეუმში დაიტოვეს წარწერით, რომ საქართველოს მოქალაქემ დაამზადა. ეს იყო ჩემი პირველი კარგი საქმე იტალიაში“, – გვეუბნება „გულო ბებო“.
ამ წლებში გულნარა მიქანაძემ დაწერა წიგნი ბავშვებისთვის – „დაუვიწყარი ერთი წელიწადი“, სადაც 11 წლის ბავშვის დღიურების სახით არის ამბები გადმოცემული.
„ეს არის ბავშვი, რომელიც გურიაში დატოვეს მშობლებმა და წავიდნენ უცხოეთში. ბავშვი ცხოვრობს ბებოსა და ბაბუასთან ერთად. მათ დიდი ვენახი აქვთ და ეს ბავშვი ყვება, როგორ ასწავლის მას არქიტექტორი ბაბუა ვენახის მოვლას. აქ შემოვიტანე ჩემი იტალიელი ბაბუს ისტორია, რომელიც მე მასწავლიდა მასთან მუშაობის დროს ვენახის მოვლას.
შემდეგ ბებია ასწავლის იტალიური კერძების მომზადებას და აქაც შემაქვს იტალიური კერძების მომზადების ამბები. რადგან წლების წინ კოლეჯში ვასწავლიდი სტუდენტებს შრომას, ამ ბავშვის ბებიაც ასწავლის 11 წლის გოგოს ხელსაქმეს და ასე შემაქვს წიგნში საინტერესო გაკვეთილები ჭრა-კერვაზე. ეს ამბები მოიცავს ერთ წელს და ამ ხნის განმავლობაში გოგონას დღიურში თავს იყრის ბევრი საინტერესო ამბავი“, – გვეუბნება გულო.
მეორე წიგნი, რომელიც „გულო ბებომ“ ბავშვებისთვის გამოსცა „საიდუმლო“ ჰქვია. წიგნი თავისი ხელნაკეთი თოჯინებით არის გაფორმებული. მესამე წიგნი კი გულნარა მიქანაძემ პირველ ზღაპარს მიუძღვნა. „ეს ზღაპარი რვა წლის ასაკში წავიკითხე და ძალიან შემიყვარდა. მას შემდეგ ყველგან ამ ზღაპარს ვყვებოდი. ჩემს ბიჭსაც, როცა პატარა იყო, ამ ზღაპარს ვუყვებოდი. უკრაინული ზღაპარია – „ტელესიკი“ ჰქვია. ვაპირებ, ეს ზღაპარი იტალიურ ენაზეც გამოვცე და ჩემი ხელნაკეთი თოჯინებით დავასურათო.
„შვილი მეუბნება, რაღა უკრაინულს ბეჭდავ, ჯერ ქართული ზღაპარი დაგებეჭდაო, მაგრამ რა ვქნა, ამ ზღაპრის თოჯინები მაქვს ჯერ მზად. ქართული ზღაპრებიდან დევი მყავს გაკეთებული, რომელიც კეთილია. ისეთი ლამაზი გამოვიდა!!!
ხომ გახსოვთ, ქართული ზღაპრები აგრესიულიაო, რომ განიხილავდნენ, ჰოდა ჩემი დევი კეთილი გავხადე“, – ამბობს გულნარა.
გულნარა ამბობს, რომ ბევრი გამოფენა ჰქონია, მათ შორის იტალიაშიც, თუმცა ფინანსური სარგებელი აქედან არ მიუღია. „პირველი წიგნი 500 ცალი დაიბეჭდა და 400 საჩხერეში შშმ ბავშვებს ვაჩუქე, დანარჩენიც მეგობრებს დავურიგე. თბილისში გაიყიდა და იმ თანხითაც ერთ-ერთ საბავშვო ბაღს დავეხმარეთ, სადაც ცუდი მდგომარეობა იყო. ვამზადებ მინიატურულ თოჯინებსაც, ერთი გმირი მყავს – „სომეხი რუბიკა“, გრძელი ცხვირი და გრძელი წითელი ნიფხავი აცვია, შავი ფართო ყურებით. ჩემს ფეისბუქმეგობრებს ისე მოეწონათ, ყველა მწერდა, „ახლა მე მომქსოვე, ახლა – მეო“.
ხელსაქმე სკოლაში, შრომის გაკვეთილებზე შეიყვარა. როცა ცივ ზამთარში სხვა ბავშვები ღუმელის ირგვლივ იყვნენ შემომსხდარები, მე მასწავლებელს ვეჯექი გვერდით და რასაც მასწავლიდა, ყველაფერს ვაკეთებდიო.
გაზაფხულზე, პანდემიის პერიოდში გულნარა მიქანაძე-სვანიძე ბათუმში დარჩა, თუმცა არც ამ პერიოდში ყოფილა პასიური. როგორც გვიყვება, მოხუცთა სახლშიც დადიოდა და ხელსაქმეს ასწავლიდა. „რომ დამინახავდნენ, მასწავლებელი მოვიდაო ამბობდნენ და მიხაროდა“, – გვეუბნება ის.
გულნარა ახლა უკვე ისევ იტალიაშია, სადაც ბევრი რამე შეცვლილი დახვდა. „იტალიაში დაბრუნების შემდეგ რაღაც დღეები ვერ ვმუშაობდი, გრაფიკიც შემეცვალა. ზღაპრები შესაძლოა ლაივში ვეღარ წავიკითხო, ამიტომ ჩავწერ და ისე მივაწვდი ბავშვებს. ამ შაბათისთვის ერთი კარგი ზღაპარი მაქვს მოფიქრებული.
30 მეორეკლასელი საქართველოში ყოველ საღამოს ელოდება ჩემს ზღაპარს. ეს ბავშვები ჩემი რძლის მოსწავლეები არიან, თუმცა ჯგუფი, სადაც ჩემი ზღაპრები იტვირთება, ღიაა და ყველას შეუძლია ზღაპრის ჩანაწერები ნახოს.
ვისაც ხელნაკეთი თოჯინების დამზადება უყვარს, მას შეუძლია ფეისბუკზე „გულო ბებო და ხელმარჯვე ოსტატების“ გვერდს შეუერთდეს.
გულო ბებო ახლა 68 წლისაა. ამბობს, რომ პენსიონერი ადამიანისთვის საქართველოში ცხოვრება რთულია, თუმცა რამდენიმე წელიწადში მაინც ბათუმში აპირებს დაბრუნებას.
„მე იტალიიდან შემოსავალი რომ არ მქონდეს, ძალიან გამიჭირდებოდა. თბილისში, დილის გადაცემაში როცა ვიყავი მიწვეული, ერთმა მოქალაქემ დარეკა და მითხრა, იტალიაში რომ ცხოვრობ, იმიტომ ჩუქნი სხვებსო – მესმის ამ ადამიანებისაც, როცა 220 ლარი გაქვს პენსია და 80 ლარს წამალში იხდი. მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ ადამიანმა საკუთარ თავს მოტივაცია თვითონ უნდა შეუქმნა და რაღაცით მაინც გაიხალისოს ცხოვრება“.