„ტაქსის მძღოლებში რამე შეზღუდვა არსებობს, რომ ქალი მძღოლები არ არიან?“ – კითხვა დაგვიბრუნა იაგო ხვიჩიამ, როცა მას გენდერულ კვოტირებაზე ვკითხეთ. „გირჩის“ ბათუმის მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატი მიიჩნევს, რომ ქალებს პოლიტიკა არ აინტერესებთ. იაგო ხვიჩია არ მიიჩნევს, რომ ქალებს ჩაგრავენ. „კაცებსაც ჩაგრავენ, მოხუცებსაც, ბავშვებსაც…“
ეს ერთ-ერთი საკითხია, რაზეც „გირჩის“ ბათუმის მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატს ბათუმის ახალგახსნილ ოფისში კითხვა დავუსვით. საუბარი ბათუმზე დავიწყეთ. დეპუტატობის კანდიდატს მიაჩნია, რომ სამშენებლო რეგულაციებიც გასაუქმებელია და მერიის ნებართვა, მაგალითად, საერთოდ არ არის საჭირო.
- ბატონო იაგო, რატომ გადაწყვიტეთ ბათუმის მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატობა?
ძირითადი მოტივაცია იყო ის, რომ ადამიანურად ბათუმში ცხოვრება მომწონს, ადამიანებთან ურთიერთობა მომწონს, ბევრი მეგობარი მყავს. ვინაიდან ვიცნობ რაღაც დონეზე ამ გარემოს, ძალიან დიდი უსამართლობა იყო ის, რომ ჩვენ ბათუმში ერთი პროცენტი ავიღეთ წინა არჩევნებში. ვფიქრობ, თუ სადმე შეეძლო „გირჩს“ მხარდამჭერების მობილიზება და გაჩენა, ეს არის ბათუმი. უსამართლობაა, ვაკეში ვიღებდეთ 8 პროცენტს და ბათუმში 1 პროცენტს. ჩავთვალე, რომ რაღაცას ვაკეთებდით არასწორად და რაღაც არ ვიცოდით. ჩამოვედი იმისთვის, რომ გავიცნო ეს ხალხი ახლოდან, შევიძინო ახალი მეგობრები და ვნახო, რატომ არის ასეთი უცნაურობა, რაც, ჩემი აზრით, არ უნდა ხდებოდეს… ბათუმში მე ვხედავ ადამიანების რესურსს, ვისთანაც თავისუფლების იდეის მიტანა შესაძლებელია.
ამას გარდა, აჭარის უმაღლესი საბჭოს არჩევნებია წელს. ვფიქრობ, რომ „გირჩი“ ერთ წარმომადგენელს უმაღლეს საბჭოში იმსახურებს. ჩემი მიზანია, რომ ამ პოლიტიკური ივენთით, ანუ მაჟორიტარული არჩევნებით მიმექცია ყურადღება და ადამიანებისთვის ამეხსნა, რომ ჩვენ სამართლიანად გვეკუთვნის ერთი ადგილი უმაღლეს საბჭოში, რასაც 5 პროცენტი სჭირდება აჭარაში.
- რას ეუბნებით ბათუმს, თქვენ რას ხედავთ ყველაზე დიდ პრობლემად ამ ქალაქში, რას გააქტიურებთ, თუკი მოხვდებით პარლამენტში?
მგონია, რომ ბათუმს იგივე პრობლემა აქვს, რაც საქართველოს. მთავარი პრობლემა, რაც ამ ქვეყანაში არსებობს, არის დარგების მიხედვით თავისუფლების ნაკლებობა. ჩვენ, ფაქტობრივად, ყველა მხრივ შეზღუდული გვაქვს ადამიანის უფლებები, თავისუფლება. ჩვენ ზედმეტად დიდი იმედი გვაქვს იმის, რომ არ უნდა მივხედოთ საკუთარ თავს და სახელმწიფო მოგვხედავს. მაჟორიტარული არჩევნები არის საპარლამენტო არჩევნები ზოგადად და ამ არჩევნების მიზანი არ არის, რომ, მაგალითად, მე რომელიღაც ქუჩას უკეთესად მოვაწყობ. ჩემი აზრით, ეს სხვა ორგანოების გადასაწყვეტია. თუ ამ ქვეყანაში განვითარებულია რომელიმე დარგი, განვითარებულია ის დარგი, სადაც მეტი თავისუფლება არსებობს ბუნებრივად.
- რომელია ასეთი დარგი, რომელიც განვითარებულია, თქვენი აზრით?
ბევრი დარგი, მაგალითად, თუნდაც სარესტორნო ბიზნესი. ბათუმი არის ასე თუ ისე კაფეების და რესტორნების ქალაქი. ჩვენთან ნაკლებად რეგულირდება კვების ინდუსტრია, ვიდრე სხვა რომელიმე ქვეყანაში და ამ თვალსაზრისით ჩვენ შეგვიძლია ადამიანებს კარგი მომსახურება შევთავაზოთ.
- თუმცა არის მომხმარებლების და სპეციალისტების კრიტიკული შეფასებები, რომ პრობლემაა ამ სფეროში – ფასები, მომსახურების ხარისხი, ღიმილიც.
ჩვენ ღარიბი ქვეყანა ვართ და ღარიბ ქვეყანაში ყველაფერი ვერ იქნება იდეალური, მაგრამ ჩვენ ხომ ეს რაღაცას უნდა შევადაროთ? მაგალითად, რეგულირებულ სფეროებს, როგორიცაა მშენებლობა,ან განათლება. რომელია უკეთესი ბათუმში – მშენებლობა, განათლება თუ კვების ინდუსტრია? ეს მე მგონი ცალსახაა: არსებობს რესტორნები, სადაც ცუდად მოგემსახურებიან და პირიქით, სადაც კარგად მოგემსახურებიან. მშენებლობა და განათლება აბსოლუტურად სხვაგან არიან…
მშენებლობაში, რასაც ბათუმში ხედავთ, ფიქრობთ, რომ რეგულაციები უნდა შესუსტდეს? რეგულაციების არსებობის მიუხედავად, ვხედავთ არაერთ უკანონო მშენებლობას. რვა სართულიც კი ააშენეს უკანონოდ მერიის თვალწინ. გუშინ მედიაში გაშუქდა ტროტუარზე აშენებული სახლის ამბავი…
ეს საგამონაკლისო მაგალითებია – სახლი, რომელიც ტროტუარზე ააშენეს, მაგას დაანგრევენ, რადგან იმდენად ყურადღების ცენტრში მოექცა და იმდენად არანორმალური შემთხვევაა. რატომ არსებობს მშენებლობის ეს პრობლემები, რეალური მიზეზი რა არის? ქვეყნის კანონმდებლობით მშენებლობების ნებართვებს გასცემს ქალაქის მერია. ინვესტორისთვის საკმარისია, რომ მან მერიასთან „ჩააწყოს საქმე“ და რასაც უნდა, იმას ააშენებს. ამ პროცესიდან გამოთიშულია მოსახლეობა. მე მგონია, რომ ადამიანს აქვს ყველაფრის აშენების უფლება, თუ მას ადამიანები არ უჩივიან, მოდავე არ ჰყავს, თუ მის მშენებლობას არავინ აპროტესტებს, მაგრამ თუ ვინმე აპროტესტებს, მაშინ ეს საქმე უნდა გაარჩიოს დამოუკიდებელმა და მიუკერძოებელმა სასამართლომ. ნებართვა უნდა იყოს საჭირო იმ ადამიანების, რომლებიც ამ გარემოში ცხოვრობენ.
- ასე შესაძლოა მოქალაქეებს გაურიგდეს ინვესტორი და რეგულაციის გარეშე კიდევ უფრო უსისტემო მშენებლობა მივიღოთ.
ხო მაგრამ რამდენს გადაუხდი? წარმოიდგინეთ, რომ აშენებთ ისეთ რამეს, რაც მიუღებელია იქ მცხოვრები ადამიანებისთვის… ამიტომაც არის საჭირო, სასამართლომ გამოიკვლიოს მსგავსი საკითხები: ვიღაც პროვოკატორია თუ არა, კანონიერი ინტერესი რა არის, მართლა აზიანებს თუ არა ეს მშენებლობა, მართლა გარემოსთვის შეუფერებელი არის თუ არა ეს მშენებლობა? თუ ინვესტორმა იცის, რომ მერიასთან საქმის ჩაწყობა არ უშველის და მოუწევს განუსაზღვრელი ოდენობით ადამიანებთან დავა სასამართლოში, მისთვის გასაგები იქნება, რა არ უნდა მოინდომოს. დღეს ის ნებისმიერ რამეს ინდომებს და ინდომებს იმდენს, რამდენსაც მერიაში ჩააწყობს.
- სად არის ასეთი პრაქტიკა, რომელ ქალაქში, როცა მხოლოდ მოქალაქეებთან შეთანხმებაა საკმარისი მშენებლობის დასაწყებად?
მთელი სამყარო ფიზიკურად ასე აშენდა, მაგალითად, ძველი რომიდან დავიწყოთ, ძველი თბილისი, ძველი ბათუმი. როდესაც ეს სახლები შენდებოდა, არანაირი მშენებლობის ნებართვა ბუნებაში არ არსებობდა. არსებობდნენ არქიტექტორები და შემკვეთები. როდესაც სახლს აშენებდნენ, ისინი ითვალისწინებდნენ ყველას მოსაზრებას. ფიზიკურად ვერ ააშენებდი სახლს, თუ გეყოლებოდა მოწინააღმდეგეები… დღევანდელი კანონმდებლობა გეუბნება, რომ შენ თუ შეგიძლია მერიაში ჩააწყო, ააშენებ. ჩვენ ხომ არ გვიცდია იმ რეალობაში ცხოვრება, როცა მშენებლობის უფლება გახდებოდა ადამიანების შეთანხმების საგანი.
- სასამართლო რომ გადატვირთულია, ამას სასამართლო სისტემაშიც ადასტურებენ. არ ფიქრობთ, რომ თქვენი ეს მიდგომა სასამართლოებში კიდევ უფრო გაახანგრძლივებს დავების განხილვას, რადგან მიმართვიანობა ერთი-ორად გაიზრდება? მაგალითად, 2018 წელს „ორბის“ უკანონო ქარხნის წინააღმდეგ დაწყებული სასამართლო დავა ამ დრომდე დასრულებული არ არის.
„ორბის“ მშენებლობის კანონიერება რომ დღემდე სასამართლოს გამოკვლეული არა აქვს, ეგ ვისი პრობლემა შეიძლება იყოს, გარდა სასამართლოსი? ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ პრობლემა სასამართლოში უნდა ვეძიოთ. ასეთი სასამართლო ხომ არ შეიძლება რამეში გამოგვადგეს? ჩვენ ყველაფერი, რასაც გავაკეთებთ, უნდა გავაკეთოთ სასამართლოს რეფორმის დაწყებით.
- როგორ აპირებთ სასამართლო სისტემის გაჯანსაღებას? თქვენ გვთავაზობთ მოსამართლეების, ასევე პოლიციის უფროსების არჩევას, თუმცა ჩვენ პრაქტიკაში ვხედავთ, რომ არჩევითობა არ ცვლის პასუხისმგებლობის ხარისხს. მაგალითად, მერებიც ავირჩიეთ, მაგრამ ისინი ისე გვტოვებენ, არც კი ეუბნებიან ამომრჩევლებს, რა მოხდა.
ჩვენ ძალიან ცოტა არჩევნებს ვატარებთ. ფაქტობრივად, 8 წელიწადში ერთხელ ვცვლით ხელისუფლებას, ასე გამოგვდის. დანარჩენს არჩევნებს დიდი აზრი არა აქვს, ვატარებთ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებს, რომელსაც არანაირი ფუნქცია არ გააჩნია. ადგილობრივი თვითმმართველობის მოწყობა არის ისეთი, რომ აირჩევ თუ არა, მაინც არაფრის უფლება არა აქვს. პოლიცია და მოსამართლე თავისი შინაარსით ყველა ადამიანმა იცის. ყველამ იცის, რომ როგორც ექიმი გვჭირდება, ასევე გვჭირდება მოსამართლე და პოლიციელი. წარმოიდგინეთ, რომ პოლიციელის და მოსამართლის არჩევნები თუ დაემატა, სულ არჩევნები იქნება. ადამიანი ხვდება, რომ პოლიციელს თუ აირჩევს, ეს კაცი კონკრეტულად რისთვის სჭირდება.
- მერის შემთხვევაშიც ვიცოდით, მაგალითად ის, რომ მას ქალაქის განვითარების გეგმა უნდა მიეღო და ქაოტური მშენებლობების პრობლემა უნდა მოეგვარებინა…
მერი არ გასცემს მშენებლობის ნებართვას, არქიტექტურის სამსახური გასცემს, მაგრამ მშენებლობა თავისი შინაარსით, ერთ ადამიანს, რომელიც ახლა ამ ქუჩაში მოდის, იმას შესაძლოა თავის ცხოვრებაში არც მოუწიოს შეხება. ადამიანების 80 პროცენტს ამასთან საერთოდ არ აქვთ შეხება, პოლიციელის და მოსამართლის არჩევნები კი, ძალიან მოდის შენამდე, შენ გეხება ეს ამბავი…. ჩვენ თუ ახლა ვერ ვვითარდებით, ეს არის იმის ბრალი, რომ ჯიბეში უზის ქვეყნის მმართველებს პროკურატურა, პოლიცია და სასამართლო, რითაც ყველანაირი დაშანტაჟება შეუძლიათ ადამიანის.
- არჩეულ მოსამართლეს რატომ ვერ დააშანტაჟებენ, კონკრეტულად რომ გვითხრათ?
სასამართლო რომ დამოუკიდებელი იყოს, ეს პრობლემა არ იქნებოდა არცერთი, რაც თქვენ ჩამოთვალეთ, მერიც შებოჭილი იქნებოდა… ერთადერთი საშუალება, რითაც შეიძლება ლეგიტიმაცია და ნდობა მოიპოვო, ეს არის პირდაპირ ხალხი. ასე მოხდა ამერიკაშიც, როცა ლეგიტიმაცია მისცეს ხალხს, თუმცა ჩვენ ვამბობთ, რომ არჩევით მოსამართლეებთან ერთად იქნებიან ნაფიცი მსაჯულები და დანიშნული მოსამართლეც. აქ კონკურენცია შემოდის. ჩვენ გვჯერა, რომ სადაც კონკურენციაა, იქ ხარისხი უმჯობესდება. პოლიციაშიც ამ ფორმით კონკურენცია შემოდის, მაგალითად, ბათუმის და ხულოს პოლიციის არჩეული უფროსები ერთმანეთთან კონკურენციაში შედიან.
- ზუსტად ბათუმის და ხულოს პირდაპირი წესით არჩეულმა მერებმა გვაჩვენეს, რომ მათთვის ისევ პოლიტიკური კონიუნქტურა უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ამომრჩეველი.
იმის გამო, რომ ბათუმის და ხულოს მერები სათანადო დონეზე ვერ აღმოჩნდნენ, ჩვენ ხომ არჩევითობაზე უარს არ ვამბობთ? დანიშნული რომ ყოფილიყო, ხომ უარესი იქნებოდა? ახლა პოლიტიკური სკანდალი მაინც გახდა და არავინ იცის, ხვალ და ზეგ ამას არჩევნებზე რა შედეგი მოჰყვება.
- პოლიციის უფროსის არჩევა რატომაა მნიშვნელოვანი თქვენივე კონცეფციის მიხედვით, როცა ამბობთ, რომ ჩვენ თავად უნდა დავიცვათ ჩვენი თავი და ცეცხლსასროლი იარაღის თავისუფლად ტარების უფლება უნდა გვქონდეს.
როცა კომუნისტები შემოვიდნენ ამ ქვეყანაში, ამ დროს საქართველოს ყველა მოქალაქეს ჰქონდა იარაღის ტარების უფლება და ყველას ჰქონდა იარაღი. კომუნისტებმა ადამიანებს ჩამოართვეს იარაღი და უთხრეს, ჩვენ დაგიცავთ პოლიციელებითო, ანუ ადამიანს წაართვეს თავდაცვის უფლება. ეს მოაწყვეს იმისთვის, რომ შემდეგ 30-იანი წლები მოეწყოთ, განაიარაღეს ადამიანები და შემდეგ მონობაში აცხოვრეს. დღევანდელი სისტემაც ამ სისტემის გამოძახილია. წარმოიდგინეთ, ჩვენთან 40 ათასი კაცი დადის იარაღით, ყოფილი დეპუტატებიდან დაწყებული, პოლიციელებით და ისეთი ხალხით დასრულებული, რომლებიც არაფრით გამოირჩევიან ჩვეულებრივი მოქალაქეებისგან პასუხისმგებლობის გრძნობით. რამდენი შემთხვევა იყო ჩვენთან, როცა მიტინგი დავარბიეთ და ადამიანები დავხოცეთ, საპროტესტო აქციაზე გამოსული, კომუნისტებიდან მოყოლებული, აგერ, ბოლო 20 ივნისს იყო… ჩემი აზრით, არცერთი მიტინგი საქართველოში კანონიერად არ დარბეულა. ჩვენ ვნახეთ, რომ სახელმწიფო სისტემა ცუდად მოექცა ადამიანებს და ისინი ამას არ იმსახურებდნენ. წარმოიდგინეთ, იგივე რომ მომხდარიყო ამერიკაში… საზოგადოება, რომელიც შეიარაღებულია, ეს ადამიანები იარაღით მოძრაობენ, ოღონდ არ უშავებენ არავის არაფერს. კრიმინალთან ბრძოლა სხვა თემაა. ჩვენ ყველა ერთად ვაკრიტიკებთ პოლიციას და ამ დროს უარს ვამბობთ საკუთარი სიცოცხლის და ჯანმრთელობის უსაფრთხოების დაცვაზე. მე ეს ალოგიკური მგონია.
თქვენ მომხრე ხართ იმის, რომ რეგულაციის და სახელმწიფოს ჩარევის გარეშე დავტოვოთ სკოლები და მშობლებმა თავად განსაზღვრონ, რა არის კარგი შვილებისთვის. თუ შეგიძლიათ გვითხრათ, რომელ ქვეყანაშია მსგავსი მოდელი?
ყველგან, სადაც დაშვებულია ჰოუმსქულინგი. ჩვენ პრაქტიკულად ჰოუმსქულინგს ვითხოვთ – ბიძინა ივანიშვილს აქვს ამის უფლება, რომ საკუთარი შვილი აღზარდოს სახლში, მეც მინდა, რომ ჩემი შვილი ასე გავზარდო და მას ამის გამო პრობლემა არ შეექმნას. ჰოუმსქულინგი ბევრ ქვეყანაში არსებობს. ნებისმიერი უნივერსიტეტი ითხოვს გამოცდის ჩაბარებას, მთავარი ესაა. აშშ უბრალოდ ცნობილია ამ კუთხით განსაკუთრებით, რადგან თუ ჰოუმსქულერი ხარ, უპირატესობა გენიჭება – ყველამ იცის, რომ ადამიანი, რომელიც თავის შვილს ასე ასწავლის, მან შვილის განათლებაში უფრო მეტი ფული ჩადო, მდიდარია.
მინდა გკითხოთ ბიუჯეტზეც, რომლის შეკვეცასაც აპირებთ. შეგიძლიათ გვითხრათ, კონკრეტულად რა შეიძლება შემცირდეს და გაიზარდოს?
გეტყვით, სად მიმაჩნია სახელმწიფოს არსებობა აუცილებლად. ამის იქით ჩემთვის ყველაფრის შეკვეცა მოსულა, უბრალოდ, ეს კონსენსუსზეა დამოკიდებული, რადგან მარტო მე ამ გადაწყვეტილებას ვერ მივიღებ. მგონია, რომ ჩვენ აუცილებლად გვჭირდება ძლიერი თავდაცვა, რადგან ერთი კვირა მაინც შევძლოთ მტრის შეკავება მინიმუმ. პოლიციის ნაწილში, ვიდრე ჩვენ მოვიფიქრებთ კერძო პოლიციაზე გადასვლის სქემას… მაგალითად, თბილისის „ისთ პოინტი“ სავაჭრო ქალაქია და იქ არსებობს კერძო დაცვის კომპანიები, იქ საერთოდ არ არის შინაგან საქმეთა სამინისტრო და ეს ადამიანები წესრიგს ამყარებენ. მე მგონია, რომ ამ მიმართულებით უნდა წავიდეთ, მაგრამ სანამ ეს მოდელი სამყაროსთვის არ არის მიღებული, ვფიქრობ, რომ უსაფრთხოების ნაწილზე ჩვენ უნდა ვიზრუნოთ და აქ ფული უნდა დავხარჯოთ. ასევე მნიშვნელოვანია საგარეო ურთიერთობები – როცა ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეები სხვა ქვეყანაში არიან და ჩვენი სახელმწიფოსგან მხარდაჭერა სჭირდებათ, შესაბამისად, საგარეო ურთიერთობები უნდა დავაფინანსოთ.
- რას უპირებთ ღარიბებს? ამომრჩეველს ახსოვს ზურაბ ჯაფარიძის ნათქვამი, ზღვაში თუ არ ჩაგაგდეს, ცურვას ვერ ისწავლიო. ვინც დამოუკიდებლად ცურვას ვერ ახერხებს, რას უნდა ელოდოს ის „გირჩისგან“?
ვინაიდან ჩვენ პოსტსაბჭოთა ქვეყანა ვართ, ჩვენს მშობლებს არ ჰქონდათ დანაზოგის დაგროვების შანსი. საბჭოთა კავშირში ფულის დაგროვების შანსი პატიოსანი გზით არ არსებობდა. ახალ თაობას გვაქვს საშუალება ვიცხოვროთ თავისუფალ საზოგადოებაში და არა მონობაში და რაღაცნაირი მორალური ვალდებულება გვაქვს, რომ ეს ადამიანები, რომლებსაც ასეთი შანსი არ ჰქონიათ, ვარჩინოთ. მე აქედან გამოვდივარ, თორემ არავის რჩება ადამიანს არ ევალება ზოგადად. ადამიანი თავისუფალია თავის გადაწყვეტილებებში, მაგრამ ვინაიდან ჩვენ ასეთი ტრადიცია გვაქვს, ადამიანურად გვევალება დავეხმაროთ ასეთ გაჭირვებულ ადამიანებს, მაგრამ არა იმის გამო, რომ ასაკს მიაღწიეს.
მე, ზოგადად, წინააღმდეგი ვარ იმის, რომ ადამიანები ქუჩაში შიმშილით გვეხოცებოდნენ, დავეხმარებოდი იმ ადამიანებს, ვისაც მართლა უჭირს. რასაც დღეს ვაკეთებთ, ეს არ უნდა გავაკეთოთ, როცა ღარიბს ვახდევინებთ გადასახადს და ვაძლევთ პენსიონერს, რომელსაც შესაძლოა ეს საერთოდ არც კი სჭირდებოდეს. უნდა განისაზღვროს კრიტერიუმი – რა არის სიღარიბე. სიღარიბე ბევრნაირია, ყველას როგორ დავეხმარებით? ზოგადად მგონია, რომ ადამიანები შიმშილით და გადაუდებელი სამედიცინო დახმარების გამო არ უნდა გვიკვდებოდნენ.
- გენდერულ კვოტირებაზეც მინდა გკითხოთ, რასაც თქვენ ანტიკონსტიტუციურად მიიჩნევთ. როგორ წარმოგიდგენიათ ჩვენს რეალობაში ქალების გაძლიერება პოლიტიკურად, თუკი კვოტირება არ გვექნება?
იმის მიუხედავად, რომ დიდი ქვეყანა არ ვართ, არცერთი შემთხვევა ქართულ პოლიტიკურ და სამართლებრივ სივრცეში არ არსებობს, როცა ქალები სქესის მიხედვით დაიჩაგრნენ. ასეთი პრეცედენტი არ არსებობს. როცა არასამთავრობო სექტორს ვხდებოდი, ვერ დამისახელეს ერთი შემთხვევაც კი, როცა ქართულ პოლიტიკაში ქალი დაიჩაგრა გენდერული ნიშნით. მე, ზოგადად, მხარს ვუჭერ იმას, რომ ადამიანები თანასწორები არიან: ქალები, კაცები, ბავშვები, ცისფერთვალიანები, სომხები, აზერბაიჯანელები, არ აქვს ამას მნიშვნელობა.
- მაგრამ რეალობაში დაცულია თანასწორობა?
ამ ქვეყანაში არსებობენ არანორმალური ადამიანები, როლებიც თვლიან, რომ ვიღაცის უფროსები და ბატონები არიან, ასეთი არიან არამხოლოდ კაცები ქალების მიმართ, არამედ დამსაქმებელი დასაქმებულის მიმართ. ზოგადად, არანორმალური ადამიანები საზოგადოებაში არსებობენ. შესაძლებელია, მათი რაოდენობა ბევრი იყოს, ან ცოტა, თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ ამ ქვეყანაში ჩვენ ჩაგვრა გვაქვს მოწყობილი.
- ანუ ქალებს არ ჩაგრავენ?
კი, მაგრამ კაცებსაც ჩაგრავენ. არ მინდა ისე გამოვიდეს, რომ საქართველოში ქალებს არ ჩაგრავენ, არც იქნება მართალი. საქართველოში ქალებსაც ჩაგრავენ, კაცებსაც, მოხუცებსაც, ბავშვებსაც…
- ოჯახში ძალადობის სტატისტიკა, იგივე სასამართლო საქმეები აჩვენებს, რომ ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი უმრავლეს შემთხვევაში ქალია.
მართლა ჩაგვრა რასაც ჰქვია, მე მგონი არავის დაუთვლია. ოჯახური ძალადობა არის ძალადობის ერთ-ერთი ფორმა. აგერ რომ კაცი დადის ახლა ქუჩაში, რომ შემოგვივარდეს და ჩვენზე იძალადოს, ეს ისეთივე ძალადობაა, როგორც ქმარმა ოჯახში ცოლი სცემოს და პირიქით. ჩვენ უნდა ვებრძოდეთ ძალადობას ყველგან. ოჯახში ძალადობის მუხლი ნაკლები სასჯელით სჯის მოძალადეს, ვიდრე ჩვეულებრივ მოძალადეს. მე ვემხრობი მოძალადის დასჯის უფრო ეფექტურ ფორმას.
- სასჯელის ეფექტურობა სხვა მსჯელობის საგანია. მე მაინტერესებს სტატისტიკა, რაც ოფიციალურია – ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი იშვიათი გამონაკლისი გარდა არის ცოლი, ყოფილი ცოლი, მეგობარი ქალი, და, დედა…
რომ გამოგყვეთ ამ მსჯელობაში, ზოგადად, კაცები ფიზიკურად უფრო აგრესიულები არიან, მიდრეკილი დანაშაულისკენ, ციხეში ბევრად მეტია პროცენტულად კაცი, ვიდრე ქალი, ამიტომ ის კი არ გამოდის, რომ ვიღაც ცოლზე ძალადობს და ქალებს უყურებს სხვანაირად, არამედ კაცები უფრო მიდრეკილი არიან ძალადობისკენ, ბუნებრივად ასეა.
- თქვენი მოსაზრება გვითხარით მარტივად – რატომ არიან ქალები ნაკლებად პოლიტიკაში?
ტაქსის მძღოლებში რამე შეზღუდვა არსებობს, რომ ქალი მძღოლები არ არიან? რატომ არ არიან?
- იქნებ ესეც პატრიარქალური კულტურის შედეგია, რომლის დანახვაც თქვენ არ გინდათ?
არა, არსებობს პროფესიები, რომელიც კაცებს უფრო მეტად გვაინტერესებს, არსებობს პროფესიები, რომელიც ქალებს აინტერესებთ.
- ანუ პოლიტიკა საქართველოში ქალებს არ აინტერესებთ?
ნაკლებად აინტერესებთ. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ქალი პოლიტიკოსი მაგარი არ შეიძლება იყოს, პროცენტულად რომ ავიღოთ 1000 კაცი და 1000 ქალი, რომელი უფრო მეტი გამოხატავს რაოდენობრივად პოლიტიკის ინტერესს, კაცების რაოდენობა იქნება ბევრად მეტი, ვინაიდან ეს საქმიანობა არის უფრო რისკიანი, თავისთავში მოიცავს უფრო მეტ სარისკო საქმეს, მეტი გამბედაობა სჭირდება რაღაცნაირად,
- საიდან დაადგინეთ, რომ ქალებს არ აქვთ გამბედაობა?
გამბედავები როგორ არ არიან, მაგას კი არ ვამბობ, ყველა ქალი ასეთია, მაგრამ კაცები უფრო მეტად არიან გამბედავები. ქალები უფრო მეტად სხვა რამეს არჩევენ, ბიოლოგიური მოცემულობაა ეს, ყველგან ასეა, სამყაროში. მაგალითად, ძალადობისკენ მიდრეკილ პროფესიებს უფრო ნაკლებად ირჩევენ ქალები ფიზიკურად, ასეთია, მაგალითად, ჯარისკაცები, სადაც ქალები არიან, მაგრამ უმეტესობა კაცები არიან. მაგალითად, აღმზრდელები, ძიძები პროცენტულად ქალები მეტნი არიან? მათი ბუნებიდან გამომდინარე, ეს მათთვის უფრო გასაგებია. განა კაცი ძიძები არ არსებობს, უბრალოდ ნაკლებად ირჩევენ. ჩვეულებრივი, ბუნებრივი ამბავია, რომ ქალები და კაცები განვსხვავდებით ერთმანეთისგან, უფლებრივად ვართ თანასწორები თორემ, თავისთავად ცხადია, რომ როცა ადამიანები განსხვავებულები ვართ, მათ შორის, სქესის ნიშნითაც, ჩვენ სხვადასხვა რამეები გვაინტერესებს.
