მთავარი,სიახლეები

შიმშილის ხმები – „გთხოვთ დაგვეხმარეთ“ [პოდკასტი]

29.05.2020 • 3289
შიმშილის ხმები – „გთხოვთ დაგვეხმარეთ“ [პოდკასტი]

საქართველოში კორონავირუსის ეპიდემიის დაწყებიდან დღემდე „ბათუმელები“ ფეისბუქზე ათობით წერილს იღებს დახმარების თხოვნით. მოქალაქეები, ძირითადად ქალები, ითხოვენ საკვებით დახმარებას და მოკლე ტექსტურ შეტყობინებებში გვწერენ, თუ რა მდგომარეობაში იმყოფებიან.

წერილების შინაარსი თითქმის იდენტურია: „საკვები არ გვაქვს, ბავშვები მშიერი გვყავს, გთხოვთ, დაგვეხმარეთ“.

“ბათუმელები” თხუთმეტამდე მათგანას დაუკავშირდა. ბევრმა უარი თქვა თავისი გასაჭირის „საქვეყნოდ საუბარზე“, ნაწილი დაგვთანხმდა. გთავაზობთ პოდკასტებს, იმ მოქალაქეების ხმებს, რომლებიც პანდემიის დროს შემოსავლის გარეშე დარჩნენ, მთავრობის დახმარებას კი მათთან ჯერ არ მიუღწევია.

„შვილს გეფიცები, პურის ქვაბი მაქვს ცარიელი, გუშინ მოვზილე ბოლო პურის ფქვილი. ქობულეთის მერს დავურეკე, ლეღვაში ვცხოვრობ და მითხრა, ჩაგსვამთ დახმარებების სიაშიო. მაგრამ ის არ გაუთვალისწინებია, რომ მე გუშინ მოვზილე ბოლოს პური.

„გრეჩიხა“ რაც მომიტანეს ორი თვის წინ, ის კიდევ მაქვს, იმიტომ, რომ ბავშვს არ უყვარს და არ ჭამს. ჩემი მაცივარი ცარიელია. თქვენ თვითონაც რომ მოხვიდეთ და ნახოთ, ნახავთ როგორ სიტუაციაში ვარ“.

 

„ვცხოვრობ ქირით. საშუალება არ მაქვს. ნახევარჯერ მშიერი ვარ, ზოგჯერ მეზობელი მეხმარება, არანაირი შემოსავალი არ მაქვს. სოციალური ახლა დამენიშნა. ავიღე, მაგრამ ბავშვს პამპერსი ვუყიდე და ერთი-ორი დღის საჭმელი. დანარჩენი ვალები მქონდა და დავარიგე. სახლში ვარ გამომწყვდეული.

არ მინდა სადმე გავიდე, რომ ბავშვებმა რამე არ დაინახონ და თვალი არ წაუვიდეთ. დღეს შავი ლობიო მაქვს საჭმელად. პური ნისიად გამომაქვს.

პატარა ძუძუზე მყავს, მაგრამ ძუძუ არ ყოფნის“.

„ვცხოვრობ ოცნების დასახლებაში სამ მცირეწლოვან ბავშვთან ერთად. პატარა ორი თვის მყავს. სოციალური შეგვიჩერდა. განცხადება დავწერე, 20 მაისს ველოდებოდი სოციალურს, მაგრამ არ დამერიცხა.

ვართ სასადილოს ბენეფიციარი. ერთი თვის წინ რომ საკვები დაგვირიგეს, იმის იმედად ვიყავი დარჩენილი.

ბავშვისთვის პამპერსი მაქვს საყიდელი. ძუძუზე მყავს, მაგრამ არ ყოფნის და დამატებით საკვები მჭირდება. არანაირი შემოსავალი არ მაქვს. სოციალურის იმედით მეზობელს ვესესხე ფული, ახლა ისიც არ ვიცი როგორ გავისტუმრო, რადგან არ დამერიცხა არც ამ თვეში“.

დღის ბოლოს, როცა უკვე სტატია გამოსაქვეყნებლად მზად იყო, ზინაიდამ მოგვწერა, რომ დღეს მისმა ქმარმა ერთჯერადი სამუშაო იპოვა – ტვირთი დაცალა, რაშიც 40 ლარი გადაუხადეს. 40 ლარად ოჯახმა ფქვილი, „დროჟი“, პამპერსი და ყავა იყიდა.

“ჩვენთვის დიდ რამეს ნიშნავდა დღევანდელი მისი წასვლა  ამდენი ხნის შემდეგ პირველად შემოიტანა რაღაც. მინდოდა თქვენთვის მეცნობებინა ეს სიხარული,” – გვწერს ზინაიდა კოიძე.

„ორი შვილი მყავს, მესამეზე ფეხმძიმედ ვარ. ახლა სახლში მხოლოდ ერთი კილო ბრინჯი, მაკარონი და ერთი ცალი ზეთი მაქვს. ქმარი უმუშევარი მყავს ამ კორონას გამო, მეც ხანდახან დალაგებებზე დავდიოდი და ახლა ვეღარ ვმუშაობ“.

 

არასდროს არავისთვის არაფერი არ მითხოვია, სულ ვმუშაობდი. ვმუშაობდი საოჯახო სასტუმროში მზარეულად, კორონავირუსის გამო დავრჩი უმუშევარი. ჩემი მეუღლე სასტუმროში მუშაობდა, ისიც დაიკეტა. მყავს ორი შვილი…

დედაჩემის პენსია მაქვს ახლა მხოლოდ შემოსავალი.

ეს მხოლოდ რამდენიმე ხმაა.

იმ ადამიანების რაოდენობა, რომლებიც „ბათუმელებს“ დახმარების თხოვნით მომართავენ, გაცილებით მეტია. ზოგ მათგანზე „ბათუმელებმა“ უკვე მოამზადა სტატია, უფრო მეტი კი უარს გვეუბნება ჩაწერასა და საკუთარი ვინაობის გამხელაზე. ისინი ამბობენ, რომ რცხვენიათ სიღარიბის, რცხვენიათ სთხოვონ დახმარება სხვა ადამიანებს.

ნაწყვეტი ერთ-ერთი წერილიდან, რომლის ავტორი, როგორც თავად გვეუბნება, 50 წლის ქალია. მის სახელსა და გვარს, მისივე თხოვნით, არ ვაქვეყნებთ:

„ძალიან მრცხვენია ამდენს რომ გაწუხებთ, მაგრამ რა ვქნა, უკიდურეს გაჭირვებაში ვიმყოფები, ვარ მარტოხელა, თვითდასაქმებული. ძალიან გთხოვთ პროდუქტით დამეხმაროთ. …თურქეთის საზღვარი რომ გაიხსნას, არ შეგაწუხებდით, რაც დანაზოგი მქონდა, ამომეწურა, აღარაფერი შემრჩა“

სქრინი 50 წლის ქალის წერილიდან

ყველა ასეთი წერილის შემდეგ „ბათუმელები“ აზუსტებს წერილის ავტორის მისამართს, ტელეფონის ნომერს და აჭარის მთავრობას უგზავნის, თუმცა პრობლემა ამით არ გვარდება. წერილის ავტორები ყოველ დღეს გვწერენ კითხვებით: „როდის იქნება დახმარება?“ „ხომ დამეხმარებით?“ „როდის დამეხმარებით?“

„როდის დამეხმარებით? სამშაბათს მომწერეთ ხომ არ მოგიტანეს დახმარებაო. და არ მოუტანიათ ჯერ“. 

ნაწყვეტი კიდევ ერთი წერილიდან:

„ბოდიში, რომ შეგაწუხეთ, დღეს არავის არა აქვს, ყველას თავისი გასაჭირი აქვს. დღეს ჭინჭარი მოვზილე, დილით მოვიარე მიდამო და ის გავაკეთე… ეს პერიოდია ძალიან მიჭირს და ვითხოვდი დახმარებას. რას ვიზამთ, არავის არ აქვს დღეს და მესმის მათიც, რა გაეწყობა“

სქრინი წერილიდან

დღეს, 29 მაისს, „ბათუმელებმა“ ბოლო წერილი დახმარებაზე ერთ-ერთი რესპონდენტისგან მიიღო, რომლის ხმაც დღეს ჩავიწერეთ.

„უკაცრავად, ინტერვიუ რომ გამომართვით და ფოტოც მოგეცით, ეხლა როდის დამეხმარებით. …იმედია დამეხმარებით“. 

სქრინი წერილიდან

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: