ავტორი: ლიზა ანთაძე, მოსწავლე
_________________________
კარგად მახსოვს, 26 თებერვალი იყო, ოთხშაბათი. დღე, როცა საქართველოში კორონავირუსის პირველი შემთხვევა დადასტურდა. დღე, როცა მივხვდი, რომ ჩემს თავს ხდებოდა ის, რასაც ვერასდროს ვერ წარმოვიდგენდი. „არაფერია ადამიანის გონებისთვის იმაზე მტკივნეული, ვიდრე ძირეული და უცაბედი ცვლილება“ – დიახ, მეგობრებო, ეს ჩვენთვის მართლაც უცაბედი და მტკივნეული ცვლილებაა, რომელთან ადაპტაცია საჭირო და მნიშვნელოვანია.
ბავშვობიდან ბევრი რამის მეშინია, მაგრამ ვერასდროს ვიფიქრებდი, თუ შიში ადამიანების მიმართ გამიჩნდებოდა. როცა ვხედავ ადამიანთა ჯგუფს, რომლებიც ერთად მშვიდობის სადღეგრძელოს სვამენ მაშინ, როცა სამყარო ლამის თავზე დაგვემხოს; ადამიანს, რომელიც გამოყენებულ პირბადეს ძირს ისე აგდებს, ხელიც არ უკანკალებს; ადამიანს, რომელიც თვითიზოლაციიდან ისე გარბის, თითქოს ამით საკუთარ თავსა და მის გარშემომყოფებს საფრთხეს არ უქმნიდეს – ვხვდები, რომ ადამიანების მიმართ ნდობა მეკარგება და ისეთი შეგრძნება მეუფლება, თითქოს სამყარო ანგარიშს გაგვისწორებს.
ახლა ჩვენ, ადამიანებს, არ ძალგვიძს იმის ატანა, რაზეც ფაქტობრივად ვოცნებობდით. განა ჩვენი ოცნება არ იყო, რომ მთელი დღე სახლში, ოჯახთან ერთად გაგვეტარებინა?! განა ჩვენ არ გვინდოდა განტვირთვა, დასვენება და ენერგიის აღდგენა?! წუწუნი და არსებული ვითარების გაკრიტიკება ჩვენი თანამდევია. ჩვენ მუდამ უკმაყოფილების განცდა გვაქვს, რადგან ვისწრაფვით უფრო დიადი, უნაკლო ვითარებისკენ. ვგონებ, ამ დროს გვავიწყდება, რომ სამყაროში სრულყოფილი არაფერი არ არსებობს.
ყველას და ყველაფერს აქვს თავისი დადებითი და უარყოფითი მხარეები. ვირუსი, რომელმაც მსოფლიო მოიცვა, ორივე მხარის მატარებელია. მართალია, მსოფლიო განსაცდელშია, უამრავი ადამიანი დაიღუპა და ამ ყველაფერს ემატება უამრავი უარყოფითი ფაქტორი, მაგრამ, მეორე მხრივ, დედამიწა ისვენებს, ბუნება თავისუფლად სუნთქავს, ვისწავლეთ იმის დაფასება, რაზეც არც კი ვფიქრობდით, ვისწავლეთ თავისუფლების ფასი, სამოქალაქო პასუხისმგებლობის მნიშვნელობა და სხვა უამრავი რამ.
ახლა კი ყველაზე ღირებული რამ, რაც შეიძლება გავაკეთოთ, სახლში დარჩენაა. ალბათ, არავის არასდროს არ მოსვლია აზრად, რომ სახლში ყოფნით მაღალი სამოქალაქო პასუხისმგებლობის მქონე მოქალაქე იქნებოდა. სწორედ ახლაა ის დრო, როცა ჩვენ, ადამიანებს, გვჭირდება მეტი სიყვარულის გაზიარება, მეტი გვერდში დგომა, მეტი დადებითი ემოცია, რათა შევძლოთ ამ ვირუსზე გამარჯვება. ეს ბედნიერებასა და უბედურებას შორის გამყოფი ხაზია. ხაზი, რომელზეც ახლა 7 მილიარდზე მეტი ადამიანი დგას; ხაზი, რომელსაც ნელ-ნელა შლიან ექიმები, პოლიციელები, ჟურნალისტები, ფარმაცევტები, კონსულტანტები, მასწავლებლები და ჩვენ, ყველა, თითოეული მოქალაქე.
წარმოვიდგინოთ, რომ ეს გამოცდაა. გამოცდა სამოქალაქო პასუხისმგებლობისა, რომლითაც მთელი მსოფლიო საზრდოობს; სიყვარულის, რომლის გარეშე სამყარო უფერული ხდება; მეგობრობის, რომელიც ყველაფერზე მაღლა დგას; და ბოლოს, ყველა ლაღი ურთიერთობისა, რომელიც ჩვენს ცხოვრებას სიფერადის ელფერს ჰმატებს.
ჩვენი ვალია, რომ ეს გამოცდა წარმატებით და, რაც მთავარია, ბედნიერად გადავლახოთ. ჩვენ ამას შევძლებთ, რა თქმა უნდა, შევძლებთ სიყვარულის გაზიარებით, ურთიერთპატივისცემით, დისტანციითა და კეთილი ნებით.
მეგობრებო, დარჩით სახლში, იზრუნეთ მომავალზე და იყავით პასუხისმგებლიანი მოქალაქეები!
_______
