ანა კეკელიძე ლიტერატურული მარათონის გამარჯვებულია. ის შუახევის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნიგაზეულის სკოლაში მეცხრე კლასში სწავლობს. ანამ ლიტერატურულ კონკურსში გასულ წელსაც მეორე ადგილი მოიპოვა. ინგლისური ენის კონკურსში კი პირველი. ამჟამად ქიმიის საგნობრივ ოლიმპიადაში მონაწილეობს და როგორც გვეუბნება, პირველ ტური წარმატებით გადალახა.
ანა ამბობს, რომ უყვარს დეტექტივებისა და რომანების კითხვა. ძირითადად უცხოელ მწერლებს კითხულობს, თუმცა თანამედროვე ქართველ მწერლებსაც ეცნობა.
„მექანიკური ფორთოხალი“ მიყვარს, რადგან ისეთ პრობლემებს აღწერს, რაც ჩემი თაობისთვისაც აქტუალურია. ადამიანის ბუნებას, იმას, თუ რა შეიძლება დაემართოს ადამიანს თავისუფლების გარეშე.
როცა ადამიანი თავისუფლებას, არჩევანის შესაძლებლობას კარგავს, ის ადამიანი აღარ არის“, – გვეუბნება ანა. ფიქრობს, რომ მას გააჩნია საკმარისი თავისუფლება, თუმცა არის გარემოებები, რომელიც ამ თავისუფლების საზღვრებს ავიწროებს.
„მაგალითად, არ მომწონს, როცა მშობლები რაიმეს მაძალებენ. ამაზე ჩემი პროტესტია ის არის, რომ მაინც არ ვაკეთებ იმას, რასაც მაძალებენ. როცა სკოლაში ჯინსების ტარებას მიშლიან, ვაპროტესტებ იმით, რომ მაინც ვატარებ.
ჩემთვის თავისუფლებაა ის, როცა ხარ ისეთი, როგორიც გინდა და არა ისეთი, როგორიც სხვებს სურთ“, – ამბობს ანა.
კიდევ ერთი წიგნი, რომელზეც ანა გვესაუბრება „დორიან გრეის პორტრეტია“.
„ჩემზე შთაბეჭდილება მოახდინა, რადგან ესეც ადამიანის ბუნებაზე, მის სწრაფვაზეა. იმაზე, რომ ადამიანი ხშირად უფრო დიდ მნიშვნელობას ანიჭებს გარეგნულ მშვენიერებას, ვიდრე შინაგანს და ამისთვის მსხვერპლზეც მიდის…“
წიგნებს თვითონ არჩევს. ჯერ სათაურს კითხულობს, ყდას ათვალიერებს, შემდეგ კი ინტერნეტში გამოხმაურებებს ეცნობა.
„თუ ბევრი ამბობს, რომ „არ ვარგა“, სწორედ იმას ვკითხულობ, რადგან ხშირად „არა ვარგა“ არ ამართლებს. „მექანიკურ ფორთოხალზეც“ იგივეს წერდნენ, მაგრამ ძალიან მომეწონა. ამ პრინციპით წავიკითხე ქართველი მწერლის, თათული ღვინიანიძის „აღიარება ხელის გულზე“.
მომეწონა, რადგან აქაც თანამედროვეობის მნიშვნელოვან პრობლემაზე – ბულინგზეა საუბარი“.
ანა ირწმუნება, რომ მის კლასში ბულინგი არ არის. „ალბათ იმიტომ, რომ ძალიან ცოტანი ვართ, სულ რვა ბავშვი. მასწავლებელიც ხშირად გვესაუბრება ამ თემაზე“.
ანა ამბობს, რომ მოსწონს, როცა სკოლაში მოსწავლეებს თავიანთ უფლებებზე ესაუბრებიან. „გვასწავლიან, რომ არ შეიძლება ერთმანეთის შეურაცხყოფა, ის, რომ მასწავლებელმა იძალადოს მოსწავლეზე სიტყვიერად, უყვიროს, ხელით შეეხოს. ჩვენს ცოდნას საკუთარი თავის დასაცავად ხშირად ვიყენებთ. თუ ვინმე გვიყვირებს, ვეუბნებით – „ხომ გვასწავლიდით, რომ მოსწავლეზე ყვირილი არ შეიძლება?“
რას შეცვლიდი სკოლაში? – ვეკითხებით ანას. ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ ანა ამბობს, რომ უნდა ყველა გაკვეთილი საინტერესო იყოს. „ისეთი გაკვეთილებიც გვაქვს, საერთოდ რომ არ გვაინტერესებსო“.
ანას მომავალი პროფესია უკვე შერჩეული აქვს – ექიმობა უნდა. აინტერესებს ზოგადი ქირურგია. შესაბამისად, უყვარს ქიმია და ბიოლოგიაც. მის სკოლაში ლაბორატორია ახლახან მიიტანეს. „ჯერ კიდევ შეფუთულია და არ დაუდგამთ“. თუმცა ამ მეცნიერებების შეყვარება თეორიული სწავლითაც შეძლო. „ეს, ალბათ, მასწავლებლის დამსახურებაა“, – გვეუბნება ის.
ლიტერატურული მარათონი აჭარის განათლების სამინისტროს ორგანიზებული კონკურსია.
