ქალბატონო ნატო, თქვენი ნაწარმოებები ეყრდნობა ქართულ მითოლოგიას, ფაქტობრივად გააცოცხლეთ ქართული მითოსი ლიტერატურულ ნაწარმოებში. როგორ გაჩნდა ეს იდეა, როგორი იყო მუშაობის პროცესი?
წერა ქართული მითოსისა და ფენტეზის ჟანრის სიყვარულმა დამაწყებინა. დავწერე ის, რისი წაკითხვაც მინდოდა და ქართულ ლიტერატურაში მოვისაკლისე. ფენტეზის ჟანრი მწერალს მითოსის გაცოცხლების არაჩვეულებრივ საშუალებას აძლევს, ჰოდა, მეც გამოვიყენე. რა თქმა უნდა, შეუძლებელია რომელიმე ხალხის მითოლოგიაზე დაფუძნებული ფენტეზის წერა, თუ თავად მითოლოგიას კარგად არ იცნობ. ამიტომ პირველი წიგნის – “ამბავი ლილე იეროელისა” – წერისას ძალიან ბევრს ვკითხულობდი. ვეძებდი მასალებს წიგნებსა თუ სამეცნიერო კვლევებში. პირველ წიგნს ბევრად მეტი დრო მოვანდომე, ვიდრე დანარჩენებს. ერთი წიგნის დასაწერად დაახლოებით ცხრა-ათი თვე მჭირდება, ერთი თვე ტექსტისგან ვისვენებ და შემდეგ ვკითხულობ. როგორც წესი, არაფერს ვცვლი, მხოლოდ რედაქტირებას ვუკეთებ. ამის შემდეგ ვუგზავნი გამომცემლობას.
ახალი წიგნის დაწყებისას აუცილებლად უნდა ვიცოდე: წიგნის დასახელება; სამყარო, სადაც მოქმედება ვითარდება და ფინალი. შემდეგ წერა, უბრალოდ, ფინალისკენ მიმავალი გზაა, რომელიც ხშირად ჩემთვისაც მოულოდნელად იცვლის ხოლმე მიმართულებას, რადგან ამბავს გზადაგზა ვიგონებ.
თქვენს პირველ წიგნზე რომ მოგვიყვეთ, როგორ დაიწყო „ლილე იროელის ამბების“ ლიტერატურულ ტექსტად ქცევა?
„ლილე იროელისთვის” სიუჟეტის მოფიქრება ყველაზე მარტივი საქმე იყო, უფრო მეტს ვმუშაობდი, რათა სიუჟეტი ჩვენს მითოსურ სამყაროში ორგანულად განვითარებულიყო და ფანტაზიასა და ტრადიციულობას ერთმანეთი არ დაეჩრდილა, არ დაეჩაგრა. ვფრთხილობდი, რაიმე არ მევნო ქართული მითოსისათვის. „ლილე იროელს~ სამი წელი ვწერდი, აქედან ორი წელი ვკითხულობდი და გამოსაყენებელ მასალებს ვინიშნავდი. ხანდახან კითხვაში ისე ვერთობოდი, წერასთან დაბრუნებაც კი მიჭირდა.
თუ შეგიძლიათ შეაფასოთ დღეს ქართული ფენტეზის მდგომარეობა – როგორ ვითარდება, რა აკლია?
საქართველოს ფენტეზის მწერლები აკლია. მკითხველი კი ჰყავს და თან მათი რიცხვი სულ უფრო და უფრო იზრდება. სიმართლე გითხრათ, ძალიან მიკვირს ჩვენი მწერლები ფანტასტიკასა და ფენტეზის ყურადღებას რომ არ აქცევენ, რადგან ამ ჟანრებში წერა ძალიან საინტერესოა. ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ასეა. ეს ჟანრები სხვადასხვა სფეროში ძალიან დიდ ფაქტობრივ ცოდნასაც მოითხოვს, რომელსაც წერისას მუდმივად ეცნობი და იძენ. ამდენად, წერის პროცესი ორმაგად საინტერესო ხდება.
დღეისათვის ფენტეზის ჟანრი დიდი პოპულარობით სარგებლობს მთელს მსოფლიოში. ხომ არ გეგმავთ თქვენი წიგნების ინგლისურ ენაზე თარგმნას?
იროელთა ქრონიკების თარგმანზე და მათ საზღვარგარეთ გამოცემაზე ჩემი გამომცემლები მუშაობენ. ეს მარტივი პროცესი არ არის, მნიშვნელოვან ფინანსებსა და გარკვეულ დროსაც მოითხოვს. ძალიან გამიხარდება, თუ რამდენიმე წელიწადში ფრანკფურტის წიგნის საერთაშორისო ბაზრობაზე, როცა საქართველო მასპინძელი ქვეყნის როლს მოირგებს, უცხოელ მკითხველს ნათარგმნი „იროელთა ქრონიკებითაც” დახვდება. მით უმეტეს, საზღვარგარეთ ფენტეზი და, ზოგადად, ჟანრული პროზა ძალიან პოპულარულია.
ფენტეზის ჟანრის ნაწარმოებებს და არამარტო მათ, პოპულარობაში კინოც „ეხმარება”. ხომ არ გეგმავთ თუნდაც „ლილე იროელის” სცენარად ქცევას, რომლის მიხედვითაც შემდეგში ფილმს ან სერიალს გადაიღებენ?
ფენტეზის ჟანრის ფილმები საკმაოდ მაღალბიუჯეტიანია, გადაღების უახლეს ტექნოლოგიებსა და შესაბამის კადრებს მოითხოვს. საქართველოს პირობებში ამაზე ლაპარაკი ძალიან ადრეა. რაც შეეხება უცხოეთს, ამაზე ერთი მოლაპარაკება მქონდა, მაგრამ ეს პროცესიც ხანგრძლივია და საუბარი ჯერ ნაადრევია.
ამჟამად რაზე მუშაობთ?
ამჟამად ვწერ ახალ წიგნს, რომელიც „იროელთა ქრონიკებს” არ ეკუთვნის. რა თქმა უნდა, ისევ ფენტეზია, სხვა ჟანრში მუშაობა ვერც წარმომიდგენია. წიგნს „მთვარის შვილობილები” ჰქვია. წიგნში მთვარის ყოველი დღის მიხედვით ოცდარვა მთავარი გმირია, თითოეულს თითქოს დამოუკიდებელი ისტორია აქვს, თუმცა ყველას გზა საბოლოოდ მაინც იკვეთება. იმედი მაქვს მომავალი წლისთვის დავასრულებ და მკითხველსაც წარვუდგენ.
საქართველოდან ასტრიდ ლინდგრენის საერთაშორისო პრემიაზე წარგადგინეს. რას ნიშნავს ეს თქვენთვის? რა მოლოდინები გაქვთ?
სულ რამდენიმე წელია, რაც ასტრიდ ლინდგრენის პრემიაზე საქართველოც წარადგენს მწერალს. მსოფლიო ლიტერატურულ პროცესებში ჩვენი ქვეყნის ჩართვა და მონაწილეობა ძალზედ მნიშვნელოვანია. ხოლო როცა ამ პროცესებში თავად იღებ მონაწილეობას, ორმაგად სასიხარულოა. არა მგონია, ამ ეტაპზე გამარჯვების ილუზიები ვინმეს ჰქონდეს, მაგრამ პროცესი დაწყებულია, კიდევ ერთი ნაბიჯია გადადგმული და ეს უკვე კარგია.
