მთავარი,სიახლეები

მცირედმხედველი ბიჭი, რომელიც ფსიქოლოგობაზე ოცნებობს

25.06.2021 • 739
მცირედმხედველი ბიჭი, რომელიც ფსიქოლოგობაზე ოცნებობს

ავტორი: მარიამ ლომაძე

გასაოცარი იყო, როცა დავინახეთ, რომ ლიოვა შეხვედრაზე მარტო, დამოუკიდებლად მოვიდა. ვკითხეთ რაიმე პრობლემა ხომ არ შეჰქმნია გზაში.

ადამიანებს ხშირად უკვირთ, როცა მარტო მოსიარულეს მხედავენო – მითხრა.

„პირველად 2018 წ-ში დავიწყე ნელ-ნელა, უბნის გარეთ გასვლა. რა თქმა უნდა, თავიდან ჩემი მეგობარი მეხმარებოდა, რადგან მეშინოდა, მაგრამ დროდადრო ეს შიშის გრძნობაც დავძლიე. დღისით რამოდენიმეჯერ გავდივარ ერთსა და იმავე ადგილას და შემდგომ ინსტიქტურად, ასე რომ ვთქვათ ზეპირად ვმოძრაობ“.

  • ლე ისტორია რომ მოგვიყვეთ თქვენს შესახებ?

პირველი ოთხი წელი მე ვსწავლობდი ბათუმის მე-10-ე სკოლაში, შემდეგ უკვე დედაჩემმა გაიგო 202-ე უსინათლოთა სკოლის შესახებ რომელიც თბილისში მდებარეობს და მე-5-ე კლასიდან 12 კლასის ჩათვლით იქ ვსწავლობდი. იქ ცხოვრებამ ძალიან განმავითარა შინაგანად და გონებრივად, ბევრი რამ დამანახა, მომცა სხვადასხვა შესაძლებლობა სწავლის მხრივ. აქ ბათუმში კი ნაკლებად. უსინათლოთა სკოლაში შეიძლება ითქვას, თავი უფრო მიღებულად ვიგრძენი.

  • ოჯახისგან მოშრებით ყოფნამ რამდენად იმოქმედა თქვვენზე?

თავიდან ძალიან მიჭირდა, ვტიროდი კიდეც, როცა მე5 კლასში ვიყავი. რთული იყო უცხო გარემოში საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა, მიუხედავად იმისა, რომ იქ სხვა ბევრი ჩემნაირი ბავშვი იყო.

  • სკოლის დამთავრების შემდეგ, რა იყო თქვენი მიზანი?

მინდა გავხდე ძლიერი ფსიქოლოგი. წელს უკვე მესამედ ვაბარებ, მაგრამ არ ვნებდები. სანამ ადამიანი არ ნებდება, ის თავის ბედზე ძლიერია. ასე რომ დრო არ დამიკარგავს დარდში. ვფიქრობ რაც უკვე მოხდა ამის გამო ნერვიულობა არ ღირს. ვთვლი რომ ადამიანებს უჭირთ ერთმანეთის გაგება და არც საკუთარ თავს იცნობენ კარგად, ამიტომაც გაფავწყვიტე ამ პროფესიის არჩევა, რათა დავეხმარო მათ.

  • როგორ ემზადებოდი, ხელმისაწვდომი იყო თუ არა თქვენვის საჭირო წიგნები ?

მასწავლებელი კითხულობდა მასალას, მე კი ტელეფონით ვიწერდი და შემდეგ ვსწავლობდი. წიგნებს რაც შეეხება პდფ ფორმატით ვიწერ და ხმონავი პროგრამით ვკითხულობ, მაგრამ მოუხერხებელია ჩემთვის, მითუმეტეს მობილურით. ძალიან ბევრი წიგნი კი საერთოდ ვერ გადმომიწერია რადგან არ არის ხელმისაწვდომი პდფ ფორმატში, თან გააჩნია ენას, ზოგჯერ პროგრამა ვერ კითხულობს. ამიტომაც ჩემთვის რაც საჭირო და შემდგომში უნივერსიტეტშიც მოსახერხებელი იქნება, ესაა პორტატული სისიტივი. ეს არის ტექნიკა, სადაც შეგიძლია მოათავსო ნებისმიერი წიგნი, დაასკანერო და ეკრანზე გამოსახო, შემდეგ კი ხმოვანი პროგრამით გაეცნო მასალას. საქართველოში როგორც ვიცი არ იყიდება, უცხოეთიდან უნდა გამოიწერო, რაც ძალიან ძვირია. მე პირადად ვერ შევიძენ, მაგრამ ვფიქრობ სახ.ფო ვალდებულია ეს ტქენიკა გადმომცეს, რათა შევძლო ხარისხიანი განათლების მიღება.

  • როგორ ფიქრობ საზოგადოებისთვის ცნობილია თუ არა უსინათლო ადამიანების პრობლემების სახებ ?

ვფიქრობ საზოგადოებამ ჩვენს შესახებ ნაკლებად იცის, რადგან ცოტა ადამიანი აჩენს თავს, ესეც ნაწილობრივ მშობლებზეა დამოკიდებული. ბევრს ურჩევნია თავისი შვილი სახლში დატოვოს, თვითონ მოუაროს, მაგრამ საბოლოო ჯამში ეს ადამიანები გარემოსგან მოწყვეტილები რჩებიან და შესაბამისად ვერ ავლენენ და არც იციან თავიანთი შესაძლებლობები.

  • რას შეცვლიდი საზოგადოების ცნობიერებაში ?

შიშს. მქონია შემთხვევა როცა ადამიანნთან ურთიერთობას ვიწყებ, ჰგონია რომ რაღაც მხრივ მე მასზე დამოკიდებული ვიქნები. რა თქმა უნდა ვუხსნი რომ გარემოს ნელ-ნელა ვეჩვევი და ვსწავლობ დამოუკიდებლად გადაადგილებას, მაგრამ ეს ბარიერი მაინც ჩნდება, რის გამოც გაუწყვიტავთ ჩემთან ურთიერთობა. არ მომწონს დამოკიდებულება როცა ვიღაცას ვეცოდები, მაგრამ ყველაზე დიდი პრობლემა რეალურად რაც არის ესაა როცა ფიქრობენ რომ, თუ მხედველობა გაქვს შეზღუდული ესეიგი გონებრივი შეზღუდვებიც გაქვს. ამიტომ მინდა დავანახო ხალხს – მხედველობის პრობლემა არ რეაგირებს გონებაზე და შეიძლება იმაზე მეტი შემიძლია, ვიდრე მათ წარმოუდგეიათ. არასდროს განსაზღვრონ პიროვნულობა მხედველით ან არამხედველით. ვფიქრობ საზოგადოება ამ პრობლემებს დიდად ვერ იგებს, თუ უშუალოდ ნათესავი ან ახლო ადამიანი არ ყავს უსინათლო.

არ მსურს ამ ქალაქში ცხოვრება და ამის მიზეზი ზუსტად ეს სტერეოტიპული მიდგომებია, თუნდაც ელემენტარული საკითხისადმი. ბევრი რამ არ ესმით და რაღაცნაირად ჩაკეტილები არიან. კარგად რომ გაიგოთ გეტყვით რომ აქ მხოლოდ ერთი მეგობარი მყავს და ერთიც კიდევ კახეთში.  როცა ეზოში ჩავდივარ და უბნელებთან ჩემი აზრი გამომიხატავს ან რაღაც თემაზე შევწინააღმდეგებივარ აზრების მხრივ, უთქვამთ რომ “აუ რა კაცია”   “რა ტიპია” ან კიდევ “რა მაგრად თქვი, ტაში” თითქოს მე მათზე პატარა ვიყო.

  • ყველაზე მეტად საზოგადოების მხრიდან, როგორი დამოკიდებულება გაბრაზებთ?

უიმედობა. ვერ შეძლებ, არ გინდა… ეს დამოკიდებულება ხალხის. ენერგეტიკულად ვგრძნობ დამოკიდებულებას ადამიანების მხიდან, არც მოტივაციას რო არ გაძლევენ და არც კარგ რამეს გეუბნებიან, ეგ უკვე ნეგატივია და იმის მიმანიშნებელია, რომ იმედი არ აქვთ. მე უნდა დავანახო რომ შემიძლია მეტი ვიდრე წარმოუდგენიათ. ყველა უფროსზე შეიძლება არც იმოქმედოს მაგრამ მომავალი თაობა აუცილებლად დაინახავს რომ შემიძლია.

  • როგორ ფიქრობთ სახელმწიფო ასრულებს თავის ვალდებულებას თქვენთან მიმართებაში ?

რაღაც მხრივ კი ასრულებენ, ყოველ შემთხვევაში თბილისში არის ხელმისაწვდომი ტექნიკა, წიგნები ბრაილის შრიფტით, მაგრამ ძალიან ცოტა. სკოლა სადაც მე ვსწავლობდი მესამე სართული თითქმის გაურემონტებელი იყო. რაც შეეხება ბათუმს აქ საერთოდ არაფერს აკეთებენ. ბავშვები რომლებიც მცირედ მხედველები არიან, სწავლობენ ჩვეულებრივ საჯარო სკოლებში და არ აქვთ მათთვის შესაბამისი პირობები. კი სახელმწიფო ზრუნავს იმისთვის, რომ შშმ პირებმა უფასოდ ჩააბარონ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ჩვენ მეტი არ უნდა მოვითხოვოთ.

  • დასაქმების პრობლემა თუ გქონიათ?

როდესაც ვფიქრობდი რესტორანში მიმტანად მუშაობას ან თუნდაც მაკდონალდსში.მივხდი რომ ვერ შევძლებდი სწრაფად რეაგირებას დ დანახვას რაც შემდეგ პრობლემას შექმნიდა. ჩემმა მეგობარმა თბილისში მითხრა რომ არის ონლაინ სამსახური შშმ პირებისთვის, ორგანიზაციაა სადაც რეგისტრირდები და შემდეგ გვერდებს იწონებ, აზიარებ, და ანზღაურება 350 ლარს შეადგენს. ეს სამსახური უნივერსიტეტშიც გამომადგება რადგან დღეში 3 საათის დათმობა მომიწევს.

  • და ბოლოს რომ გვითხრათ, ლიოვა,  რა არის თქვენი მამოძრავებელი ძალა?

იმედი, რომელსაც ვცდილობ არასდროს არ დავკარგო. იმედი მაქვს რომ ყველა სტერეოტიპი ნელ-ნელა აღმოიფხვრება და ადამიანები უკეთ შევძლებთ ერთმანეთის გაგებას.

_____________________

გადაბეჭდვის წესი