ხავერდოვანმა რევოლუციამ ბევრი ადამიანის გულში აანთო იმედის სხივი, მაგრამ ამ ეიფორიის ფონზეც არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ცხოვრებას ისევ იმედგაცრუებით შესცქერიან. ასეთ პესიმისტურ განწყობაზე ხვდება „გაზეთ ბათუმელებს“ ცნობილი პოეტი ზურაბ გორგილაძე, რომელიც ამბობს, რომ მისთვის დიდი ხანია არაფერი შეცვლილა და არც ახლა აქვს რაიმეს იმედი. „აღარაფრის მჯერა, ახალი მთავრობისაც კი, ჯერჯერობით მხოლოდ ციხეები ივსება. ისეთი შეგრძნება მაქვს, შეიძლება ხვალ მეც მომიკაკუნონ კარზე“, – ამბობს ის, თუმცა, იმასაც დასძენს, რომ წლების განმავლობაში გამეფებულმა დაუსჯელობის სინდრომმა შეიწირა საქართველო. „ღმერთმა ქნას, რომ ახალი დავითი და თამარი დაიბადოს, მაგრამ გული გატეხილი მაქვს… ამდენი წელია აჭარაში ვცხოვრობ, რამდენ მთავრობას მოვესწარი და ერთი კაციც არ მოსულა რომ ეკითხა, როგორ ხარო“. ამ ყველაფერზე ზურაბ გორგილაძე თავად საუბრობს ბათუმელებთან:
უბრალოდ თვითდამცირების ამბავია, ისეთ ეპოქაში ვცხოვრობთ, არავინ ინტერესდება პოეტის ცხოვრებით, მისი ავან-ჩავანით… იქნებ არც იყო საჭირო ამქვეყნად პოეტის არსებობა. ამდენმა პოლიტიკამ და რევოლუციებმა სულ დაავიწყა ხალხს პოეზია.
არადა პოეტი მარადიული მეამბოხეა?
სულით მეამბოხე მეც ვიყავი… კომუნისტების დროს ლამის სამჯერ დამიჭირეს, მაგრამ მაშინ მომავლის იმედი მქონდა. ქართულ პოეზიაში ერთი პატარა ჯარისკაცი ვარ, მაგრამ დიდი ადამიანები თავის დროზე ყოველთვის დაუფასებელნი იყვნენ ჩვენში.
რატომ?
დროისა და დროში გამეფებული ზოგიერთი ვიგინდარის ბრალი იყო. დასმენის, დაბეზღების ინსტიტუტებმა ბევრი ადამიანის ცხოვრება დაანგრია. ჩემი ნაკლი ის არის, რომ, როცა ამდენ უსამართლობას და ვაი-ვიშს ვხედავ, განვიცდი და ვდუმდები, პასუხს ვერ ვცემ.
სიმართლე რომ ვთქვა, გასულელებულაო იტყვიან. მომავალი სიტყვა ახალგაზრდობას ეკუთვნის, ახლა მათ უნდა აღაგზნონ ხალხი სიახლით… დამსუყებული არასდროს ვყოფილვარ და არც „ქონიანებისთვის“ მიკმევია გუნდრუკი. ბაზარში რომ შევდივარ და ჭუჭყიანი, ჩამოკონკილი ბავშვი გამომეკიდება, გული მიკვდება. ამაზე ხელისუფლებამ უნდა აგოს პასუხი, რადგან ის ყოველთვის იყენებდა ხალხს, მაგრამ ხალხს არასდროს გამოუყენებია ხელისუფლება. ან ოდესმე თუ გინახავთ ქართველი ქალი ასე დაკნინებული? ევროპაში მე-19 საუკუნეშიც დადიოდა ხალხი, მაგრამ განათლების მეტი არაფერი წამოუღიათ იქედან.
ახლა ბათუმზეც ვისაუბროთ. რა მოგწონთ, ან რა არ მოგწონთ დღევანდელ ბათუმში?
ერთ დროს ბათუმში იმდენი ყვავილი იყო, გვერდს ვერ აუვლიდი, ახლა ქალაქი გაპარტახებულია. ცენტრი თითქოს გალამაზდა, მაგრამ პუშკინის ქუჩას რომ გაცდები, ჭაობში იხრჩობი. გიორგის (აბაშიძე) ბიძად ვეკუთვნი, ამიტომ, როგორც ახლობელმა უნდა ვთხოვო, ისე გაალამაზოს ბათუმი, როგორიც ადრე იყო.
ძველი მეგობრები თუ იკრიბებით სადმე?
სადღა არიან მეგობრები, ყველა წავიდა. ადრე ერთი ადგილი გვქონდა – „აკადემიას“ ვეძახდით, წაგვართვეს. ახლა „აჭარას“ წინ რომ კაფეა, იქ დავდივარ ხოლმე, მაგრამ იქაც ისეთი ხალხი იყრის ბოლო დროს თავს, მისვლას ვერიდები…
ვიგინდარას რომ გვერდით დაუჯდები, მხარზე ხელს შემოგადებს… ვბრაზდები. ჩემი თაობისადმი ნოსტალგია მაქვს, იმათგან არავინ დარჩა, 1-2 კაცია და იმათაც საიდუმლოდ ვინახავ.
