ალბერტო ვეტესე იტალიელი მასწავლებელია. ის ორი კვირის განმავლობაში საქართველოში იმყოფებოდა, როგორც ასისტენტ მასწავლებელი და სტაჟირებას გადიოდა ბათუმის საჯარო სკოლებში.
„ბათუმელებთან“ ალბერტო ამბობს, რომ პატარა ბავშვებთან მუშაობის დიდი გამოცდილება აქვს. თავადაც „სკაუტი“ იყო, შემდეგ კი ლონდონსა და ბერლინში აღმზრდელად მუშაობდა საბავშვო ბაღებში.
„ბავშვებთან მუშაობა ძალიან მომწონს. მიყვარს მათთან დროის გატარება. მასწავლებლობა ჩემთვის ახალი გამოცდილებაა, ვსწავლობ მათთან ურთიერთობას, ვცდილობ, ვიყო პასუხისმგებლობიანი და შევინარჩუნო დაბალანსებული ურთიერთობა.
არც ძალიან მკაცრი ვიყო და არც ძალიან ღია. ამ ბალანსის შენარჩუნებაში ბიჭ სკაუტებთან ლიდერობის გამოცდილება მეხმარება“, – გვეუბნება ალბერტო.
ალბერტო ვეტესე ქართულ სკოლაში გაკვეთილზე
რატომ არჩიეთ საქართველოში ჩამოსვლა? – ვკითხეთ მას. ალბერტომ გვითხრა, რომ გერმანიაში ყოფნისას პოლიტიკას და სოციოლოგიას სწავლობდა, ახლა კი მაგისტრატურაში აღმოსავლეთის ქვეყნების მიმართულებით მუშაობს. „ამიტომ ამოვირჩიე საქართველოც.“
ალბერტოს აზრით, იტალიურისა და ქართული სკოლების არსებითი განსხვავება ის არის, რომ იტალიაში მასწავლებელსა და მოსწავლეს შორის ურთიერთობა უფრო ორგანიზებული და სტრუქტუირებულია, „საქართველოში კი ძნელია მოიპოვო ბავშვის ნდობა. თუ ნდობა მოიპოვე, მაშინ ყველაფერი ადვილია“, – გვეუბნება ის.
„თუმცა ვფიქრობ, რომ მასწავლებელს მეტი გავლენა უნდა ჰქონდეს, რადგან ზოგჯერ, როცა გინდა შედეგზე გახვიდე და კარგად ასწავლო ბავშვებს ენა, უფრო მეტად უნდა იყოს კლასში ერთობის განცდა. ეს აკლია ქართულ სკოლებს. ამაზე შეგუება კი ცოტა გამიჭირდა.
ზოგადად, ქართველი ბავშვებიც იტალიელების მსგავსად ენერგიულები არიან, გერმანელები კი – ნაკლებად. გერმანული სისტემა ყურადღებას ამახვილებს ბავშვის პასუხისმგებლობის გრძნობაზე, იტალიასა და საქართველოში კი ეს ნაკლებადაა განვითარებული.
ასევე, ვფიქრობ, რომ მასწავლებელი უფრო ძლიერი და ავტორიტეტული უნდა იყოს ბავშვისთვის, რაც ნაკლებად შესამჩნევია ქართულ სკოლებში.
ზოგჯერ მასწავლებელსა და მოსწავლეს შორის ურთიერთობა უსაგნო ლაპარაკში გადაიზრდება ხოლმე. ბავშვებს კომპეტენტური ლიდერი სჭირდებათ, რომელსაც გაუგებენ და რომელიც დაეხმარება მათ ჯანსაღი ურთიერთობების ჩამოყალიბებაში. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია“, – ამბობს ალბერტო.
არსებობს მოსაზრება, რომ იტალიელები და ქართველები ძალიან ჰგვანან ერთმანეთს ტემპერამენტით, თქვენ თუ ხედავთ რაიმე მსგავსებას? – ვკითხეთ მას.
ალბერტოს აზრით, ოჯახის როლზე სოციუმში, მეგობრულობა და სტუმართმოყვარეობა, თითქოს ამ მსგავსებას აჩენს. „ზოგადად, ევროპაში ადამიანები უფრო დისტანციურები და პრივატულები არიან. ქართველები კი უფრო ღია ხალხია და აქვთ მზაობა დაგეხმარონ საჭიროების დროს“, – ამბობს ალბერტო.
მისი თქმით, ჩამოსვლამდე არ იყო დარწმუნებული, რომ მასწავლებლობა მისი საქმეა. „ვცადე და ვფიქრობ, გამომივიდა“, – გვეუბნება ის. თუმცა, მისი თქმით, საქართველოში მასწავლებლის ამპლუაში დაბრუნება მაინც რთული იქნება.
„მეგობრების სანახავად დავბრუნდებოდი. ჩემს გარემოცვაში საქართველო ნელ-ნელა მიმზიდველი და ტურისტულად პერსპექტიული ქვეყანა ხდება.
მიხარია, რომ ევრო ოდისეამ საქართველოს გაცნობის შესაძლებლობა მომცა“, – ამბობს ალბერტო.
„ბათუმელები“ გაცვლითი პროგრამის მონაწილე კიდევ ერთ უცხოელ მასწავლებელს სეფორა აიუბის ესაუბრა, რომელიც მათემატიკის მასწავლებელია.
სეფორა ბათუმში, „ფრანგული სკოლის“ მოსწავლეებთან.
სეფორა ბელგიიდანაა და ბრიუსელში ცხოვრობს.
„ჩამოსვლამდე ძალიან ცოტა რამ ვიცოდი საქართველოზე, ძირითადად სატელევიზიო გადაცემებიდან. კულტურა, რა თქმა უნდა, განსხვავებულია, თუმცა მომეწონა ბათუმი, ხალხი ძალიან ღია და მეგობრულია.
მომწონს გარემო, ბუნება ძალიან ლამაზია, ასევე სამზარეულოც.
არ მომწონს საცობები, ძალიან რთულია, როცა მოძრაობის წესებს არღვევენ და ჰაერიც გამონაბოლქვით დაბინძურებულია“, – გვეუბნება სეფორა.
რაც შეეხება განათლების სისტემას, სეფორას აზრით, კარგია, რომ ქართველები უცხო ენების შესწავლას პატარა ასაკიდან იწყებენ. ევროპაში კი 10-14 წლის ასაკიდან იწყება უცხო ენების შესწავლა. მან ბათუმში ორი საჯარო და სამი კერძო სკოლა მოინახულა. ასევე იმყოფებოდა ბათუმის რუსთაველის სახელმწიფო უნივერსიტეტშიც.
„ინგლისურის დონე აქ მაღალია. ბევრი კერძო სკოლაა და კერძო სექტორი კარგად არის განვითარებული, ბელგიაში კი ძირითადად საჯარო სკოლებში დადიან ბავშვები.
აქ ურთიერთობებიც განსხვავებულია. ჩვენს ქვეყანაში უფრო დისტანცირებულია ურთიერთობები, საქართველოში კი უფრო უშუალო ურთიერთობა აქვთ მასწავლებელს და მოსწავლეს, თუმცა გააჩნია მასწავლებელსაც.
ზოგიერთი მასწავლებელი სიმკაცრით აღწევს მოტივაციის გაზრდას მოსწავლეებში, ბავშვების საკლასო აქტივობებში ჩართვას, ზოგიერთი კი უფრო ემოციურ ასპექტზე ამახვილებს ყურადღებას.
კულტურაზეც არის დამოკიდებული, რომელი სტრატეგია უფრო ამართლებს“, – გვეუბნება სეფორა.
თავად სეფორა გაკვეთილზე დიალოგს ანიჭებს უპირატესობას. „ვამხნევებ მოსწავლეებს, რომ არ შერცხვეთ აქცენტის, გამოთქმის და ისაუბრონ თამამად. ეს მათ ძალიან ეხმარება პროგრესში“, – გვეუბნება სეფორა.
მისი აზრით, სკოლების დაფინანსების მეთოდი პრობლემურია, მასწავლებლის ხელფასი კი – ძალიან დაბალი. „ვფიქრობ, ეს საკითხი შესაცვლელია“, – გვეუბნება ის.
მარვან ელ მაიც ბათუმში გაცვლითი პროგრამით ჩამოვიდა.
Მარვანი ისტორიას სწავლობს მაგისტრატურაში, საქართველოში კი ფრანგულს ასწავლის სკოლებში.
„საქართველოში და, ზოგადად, კავკასიაში პირველად ვარ, რადგან ისტორიას ვსწავლობ, კავკასიის ისტორიითაც ვარ დაინტერესებული.
ჩემი სამაგისტრო ნაშრომი მუსლიმური სამყაროდან ქრისტიანულში გადასვლის კულტურულ ტრანზიციებს შეეხება, თუმცა მინდა ფოკუსი შევუცვალო და საქართველოზე ვკონცენტრირდე“, – ამბობს მარვანი.
Მარვანის თქმით, საქართველო თითქოს არის ევროპა, მაგრამ თან არ არის. „მე მაროკოდან ვარ და მაროკოსთან უფრო მეტი მსგავსებები ვნახე, მაგალითად, სტუმართმოყვარეობა, საჭმელი… მაროკოშიც ისე ატარებენ მანქანებს, როგორც საქართველოში. როცა ქართული ენის შესწავლა დავიწყე, ასევე ვნახე ბევრი მსგავსება არაბულ ენასთან.
მაგრამ ასევე ევროპასთანაც აქვს მსგავსება.“, – გვეუბნება მარვანი.
აპირებს ბათუმში შშმ ბავშვებს ფრანგული ენა ასწავლოს, ასევე იმუშაოს საქველმოქმედო ცენტრ „იალქანში“ ფრანგულის მასწავლებლად.
„ხუთ ენაზე ვსაუბრობ და ეს მეხმარება ბავშვებთან ურთიერთობაში. შევამჩნიე, რომ თამაშით უფრო კარგად სწავლობენ და ეს მეთოდი კლასშიც საინტერესო ატმოსფეროს ქმნის.
პატარა ბავშვები უფრო მოტივირებულები არიან, დიდებს სურთ საუბარი მოდაზე, ფეხბურთზე“, – გვეუბნება მარვანი.
