33 წლის მაია [სახელი შეცვლილია] წელიწადზე მეტია ხუთ შვილს მარტო ზრდის. 14 წლის გუგა, 12 წლის ლანა, 10 წლის მარი, 8 წლის დათა და 3 წლის ლიზა [სახელები შეცვლილია] მამამ დაახლოებით ერთი წლის წინ მიატოვა დედასთან ერთად და საზღვარგარეთ წავიდა. 25 კვ/მეტრი ოთახი, სადაც ისინი ცხოვრობენ, კერძო სახლის მეორე სართულზე მდებარეობს და ბავშვების ბიძას ეკუთვნის.
ოჯახს ბავშვების მამა ფინანსურად არ ეხმარება, მაგრამ არც ოფიციალურად განქორწინებულა. ბავშვები კი ცხოვრობენ ოთახში, სადაც კედლებზე გახუნებული შპალერია გაკრული, რომლის დიდი ნაწილი ჩამოხეულია. ოთახი პირობითად ორ ნაწილადაა გაყოფილი. შესასვლელში ძველი დივანი და მაგიდა დგას, გვერით – გაზის ლურჯი ბალონი. ოთახში ორი ჩატეხილი საწოლი და ერთი ძველი გასაშლელი დივანია. საწოლსა და დივანს შორის პატარა შეშის ღუმელი დგას, რომელიც მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეძლებს ოჯახი ზამთარში გაათბოს, თუკი ოჯახს შეშის ვაუჩერი მოუწევს. კედლებს შორის თოკებია გაბმული და ბავშვების ტანსაცმელი შრება. ერთ-ერთი საწოლის გვერდით პატარა ვინტილიატორი დგას: ამ საწოლზე მარისა და ლანას სძინავთ. ვინტილიატორი მარისთვისაა. ჯანმრთელობის პრობლემები აქვს და უჰაერობა ხშირად აწუხებს. დედამ ეს გამოსავალი იპოვა.
მარის თავის ტვინის მარცხენა ჰაიმორის წიაღში მუკოიდური კისტა აქვს. ასევე აწუხებს ბრონქები, თუმცა უსახსრობის გამო ამ დრომდე ოპერაციის გაკეთება ვერ მოხერხდა. ბავშვი აპრილში საავადმყოფოშიც გადაიყვანეს:
„სახლში არ ვიყავი, რომ დამირეკეს“ მეზობელი ამოსულა, თურმე იმდენად სტკიოდა, ხმამაღლა ყვიროდა და დახტოდა, კრუნჩხვებში ჩავარდა და გაითიშა. სასწრაფოთი გადავიყვანეთ. ფული არაფერში გადაგვახდევინეს, მაგრამ გამოგვწერეს – ოპერაცია სრულწლოვანობამდე არ შეიძლებაო. შემდეგ ვეღარ მივიყვანე გამოკვლევებზე. ხშირად ტკივა თავი“, – ყვება ხუთი შვილის დედა. მისივე თქმით, მარი გამოკვლევებზე რომ მიიყვანოს და ეს დაზღვევამ აანაზღაუროს, მაშინ ბავშვის დაწვენა მოუწევს, შესაბამისად, დანარჩენებს ვერ მიაქცევს ყურადღებას.
„საავადმყოფოში რომ დავაწვინეთ, შემდეგ გავიგე, თურმე მარი მანამდე სკოლაში გათიშულა. ხომ იცით, მასწავლებელი ბავშვს ყველგან ვერ გაყვება… ბავშვებს დაუცინიათ, გახეული ფეხსაცმელი გაცვიაო, მაშინ გათიშულა პირველად, მაგრამ არ მითხრა“, – იხსენებს მაია.
გუგა, ლანა და მარი სკოლაში ფრენბურთზე დადიან. მაია ამბობს, რომ მარი იღლება და ცუდად ხდება, მაგრამ სპორტს თავს არ ანებებს. მისივე თქმით, ოთახში, სადაც ხის ფანჯრებიდან ზამთარში ქარი უბერავს, ბავშვები ხშირად ცივდებიან და ავადმყოფობენ.
მაია არ მუშაობს. ხანდახან სარფში გადააქვს სიგარეტი, თუ ვინმე დაურეკავს და სთხოვს… მაქსიმუმ კვირაში ერთხელ ახერხებს ამას. ამბობს, რომ ერთ გადასვლაზე ათ ლარს უხდიან.
მაია ფიქრობს, რომ სადმე დამლაგებლად თუ იმუშავებს, მაქსიმუმ 200 ლარს გადაუხდიან, მაგრამ შიშობს, რომ აუცილებლად მოუხსნიან სოციალურ დახმარებას, რაც თვეში 400 ლარია:
„ამ ფულს ბავშვების წამლებზე, ტანსაცმელზე, კომუნალურებსა და სხვა წვრილმან ხარჯებზე ვანაწილებ. საჭმელი სასადილოდან მომაქვს. სამუშაოდ რომ გავიდე, ბავშვებს არავინ ეყოლებათ სახლში. უმცროსი სამი წლისაა, ბაღში დამყავს, მაგრამ როცა შინ მოდის, მიხედვა უნდა. თანაც 200 ლარად თავს ვერ ვირჩენთ. რომ ვიცოდე დახმარება არ შემიწყდება, ვიმუშავებდი და ბავშვებს მეტს შევთავაზებდი“, – ამბობს მაია. მისი თქმით, ბათუმის მერიას მიმართა საცხოვრებლით დაკმაყოფილების თხოვნით, მაგრამ უთხრეს, რომ მსგავსი პროექტი მერიაში არ აქვთ.
ახლა ოჯახს ყველაზე მეტად თავშესაფრის საკითხი აწუხებს. მართალია, ერთ ოთახში, სამ საწოლზე სძინავთ, მაგრამ ის, რომ შეიძლება ამის დატოვებაც მალე მოუხდეთ, ყველაზე მეტად ანერვიულებთ.
რვა წლის დათა სკოლიდან ყველაზე ადრე მოვიდა. ამბობს, რომ ხელოვნებაში ათი ქულა მიიღო და დედას ნახატს აჩვენებს. მეორე კლასშია და უნდა, რომ ექიმი გამოვიდეს: „ყველას ვუმკურნალებ, ჩემს და-ძმებსაც და ყველას“, – ამბობს დათა.
შეკითხვაზე, რა უნდა ყველაზე მეტად, დათა დაუფიქრებლად გვპასუხობს: „სახლი!“, – და რამდენიმე წამში დასძენს: „ოთახებიანი სახლი მინდა! ჩემს ოთახში რომ ვიკითხო. მაგრამ ცალკე ოთახში არ ვიცხოვრებ, ბიჭები ერთად ვიყოთ, გოგოები – ერთად “.
ისინი საწოლებში სწორედ ასე არიან გადანაწილებული: დათასა და გუგას დივანზე სძინავთ, ლანასა და მარის დივანის მოპირდაპირედ საწოლზე, ხოლო მაიასა და ლიზას – შესასვლელში საწოლზე.
ირმა დიმიტრაძის ფოტო
