კვირის ამბები

ამბავი ნინო მასწავლებელზე

10.07.2013 • 8126
ამბავი ნინო მასწავლებელზე

 

ნინო სურმანიძე, ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი
ნინო სურმანიძე, ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი

 

 

„მე არ მიკვირს, ბავშვებს რომ ვუყვარვარ. იცით რატომ? მე მიყვარს ისინი. მე ისინი იმდენად მიყვარს, როცა ზოგს ვატყობ, რომ მზე და მთვარე არ ამოდის ჩემზე, ის უფრო მიკვირს. მე მართლა მიყვარს ისინი, მიხარია და ვარ ბედნიერი ამით. ეს არის ჩემი ბედნიერება. მართლა არის. სამტკიცებელი რაც არის, ის რაღაცა ეჭვს იწვევს, მაგრამ სხვანაირად როგორ ვთქვა, არ ვიცი. მე არ მინდა მათ გარეშე. ჩემი შვილი, რომელიც ამხელა გოგოა, უკვე მეკითხება, შენ ბავშვები უფრო გიყვარს, თუ მეო,“  –  ამბობს ნინო სურმანიძე.

 

 

მასწავლებლობა უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, 1987 წელს დაიწყო. ღიმილით იხსენებს სტუდენტობის წლებს და ამბობს, რომ საქართველოში პირველი დიჯეი თავად იყო: „შატილში ვიყავით, 1986 ან 1987 წელი იყო. შატილიდან მუცოში გვინდოდა გადასვლა. ცენტრს მოვშორდით და უცებ მიკროფონში მესმის – ნინო სურმანიძე გამოცხადდეს. დავბრუნდი, ა, შენ მიკროფონიო – მითხრა ზაზა შენგელიამ, რაც გინდა ილაპარაკე და რაც გინდა, ჩართეო. ასე რომ, პირველი დიჯეი საქართველოში მე ვიყავი. მე და ზაზა ალექსიძეს მიგვყავდა პირველი მეჯლისი საქართველოში, რომლის სცენარი, რა თქმა უნდა, ნინო სურმანიძის დაწერილი იყო. მაშინ კომკავშირი იყო, ზაზა იყო ვეზირი, გვყავდა მეფე, გია ერქვა ამ ბიჭს, ქუთაისელი იყო, გვარი არ მახსოვს, მე ვიყავი „ბიბისის“ კორესპონდენტი, რომელსაც ჰქონდა გაბურძგნული თმები, მეცვა ბაბუაჩემის თეთრი შარვალი, რომელზეც იყო გამაშები წამოცმული და მიმყავდა „ბიბისისთვის“ რეპორტაჟი: როგორ ვირჩევდით დედოფალს. ეს იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში.

 

 

მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი მსახიობობაზე, მაგრამ სულ ვიცოდი, რომ მასწავლებელი ვიქნებოდი. მერე მივხვდი, რომ ასეც უნდა ყოფილიყო. იმიტომ, რომ მასწავლებლობას მსახიობობაც უნდა და ფსიქოლოგობაც. იმ წლებში, როდესაც ვსწავლობდი, მაშინ კომკავშირი იყო, ყველა მიიჩნევდა, რომ ჩემი მომავალი იქნებოდა კომკავშირული მომავალი, მაგრამ მე ვამბობდი: არა, მე ვიქნები მასწავლებელი. მე ბუნებით ვარ მასწავლებელი. ასწავლო, ეს არის ზუსტად ისეთივე შემოქმედებითი პროცესი, როცა რეჟისორი დგამს სპექტაკლს და ფიქრობს; როდესაც მხატვარი ხატავს. როგორ ასწავლო, შეიძლება ისწავლო სხვისგან და ასევე შეიძლება აღმოაჩინო. ალბათ ასეა, 30 პროცენტს გასწავლის ის სკოლა, რომელშიც შენ გაიზარდე, კარგი მასწავლებლისგან იცი, როგორ უნდა ასწავლო, მეორე, ცუდი მასწავლებლისგან იცი, როგორ არ უნდა ასწავლო.

 

 

 

როცა ბევრი სამუშაო მაქვს, დღეს ვიწყებ ასე: ახლა მივალ ჩემს ბავშვებთან, მოვეფერები და გავიცინებ. დღეს არ დავიწყებ ასე _ დედა, დღეს რამდენი სამუშაო მაქვს. აბა, მითხარით პროფესია, რომელსაც არა აქვს რაღაცა უსიამოვნო მხარე. ჩემი უსიამოვნო მხარე რა არის, ზარმაცი მოსწავლე? სამაგიეროდ საყვარელია. აი, ზარმაცს რომ ასწავლი და ოროსანს, ესაა ბედნიერება. აბა ხუთოსანი-ათოსანი, ოღონდ უთხარი რამე და ყველაფერს რომ გადაყლაპავს, იგი სულ ერთია რომელ მასწავლებელთან მოხვდება. ზუსტად ის პროცესია საინტერესო, როცა არ გამოდის, არ უნდა და შენთან ერთად რაღაცას აღწევს.

 

 

ზარმაც მოსწავლეს უნდა მისცე ისეთი დავალება, რომელიც მას უხარია. ერთხელ დავაწერინე საკუთარი ნეკროლოგი. რა თქმა უნდა, იუმორისტულად, ვუთხარი, ვითომ 220 წლის კვდებით და საკუთარ თავზე უნდა დაეწერათ. რა თქმა უნდა დიდი ხალისით შეასრულეს ეს. სინამდვილეში რა მინდოდა. ჯერ ერთი, კალმისთვის ხელი მოეკიდათ და მეორეც, საკუთარი ცხოვრება დაეგეგმათ, უკუღმიდან. მე არ მახსოვს მოსწავლე, რომელსაც არ დაეწეროს, კი, ზოგმა სახუმარო ესე დაწერა და მეკობრეობაში ამოხდა სული, მაგრამ ყოველ შემთხვევაში, ყველამ იმუშავა. მერე ეს მეთოდი ერთ-ერთ ჰოლივუდურ ფილმში ვნახე და გავოცდი, რა ჭკვიანი ვარ-მეთქი.~

 

 

ნინო მასწავლებელი ამბობს, რომ მისი მოსწავლეები იშვიათად ირჩევენ პედაგოგობას, მით უმეტეს ქართულის მასწავლებლობას. „მე სულ ვეკითხები ბავშვებს, რატომ არ გინდათ მასწავლებლობა. სულ მიკვირს, რატომ არ უნდათ. ერთხელ, ჩემს დაბადების დღეზე, რუსთავიდან მომივიდა წერილი: „ნინო მასწავლებელო, თამილა ვარ გაბაიძე. გავთხოვდი რუსთავში, ვმუშაობ ქართულის მასწავლებლად, ვცდილობ, რომ ვიყო თქვენნაირი“. ეს იყო ერთ-ერთი საუკეთესო დაბადების დღე ჩემს ცხოვრებაში.

 

 

 

 

ნინო სურმანიძე მასწავლებლებზე საუბრისას სევდიანი იხსენებს თავის ქართულის მასწავლებელს, მურმან ხომერიკს. „ჩემი ქართულის მასწავლებელი იყო ჩემი მიწიერი ღმერთი. რომ გარდაიცვალა, მერე მივხვდი, რომ სანამ ცოცხალი იყო, ყველაფერს ვაკეთებდი მისთვის. ვფიქრობდი, ასე რომ გავაკეთო, მურმანი რას მეტყვის. ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, რას იტყოდა. მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება იყო დირექტორად წასვლა. მე მივედი მურმანთან და ვკითხე, წავიდე დირექტორად თუ არა-მეთქი. ძალიან მეშინოდა, რომ არ ეფიქრა, აი, ნინო ისე გაფუჭდა, რომ ჩინოვნიკობა უნდა. მას რომ ეთქვა, არ წახვიდეო, მე არ წავიდოდი. მან პირიქით მითხრა, კარგია, იმიტომ, რომ რაღაცები იცვლება და შეიძლება ჩვენ შევქმნათ ჩვენი სკოლა. სამწუხაროდ, მალე გარდაიცვალა“.

 

 

საკუთარ თავზე ცოტას საუბრობს. ყველა თემას ბავშვებამდე მივყავართ, მე მათ სიყვარულს ვასწავლიო, ამბობს. `სულ მინდა, რომ ატარონ სიყვარული. ამ ბავშვებს მინდა გავაყოლო სიყვარულის მარცვალი, რომ მერე თვითონ გადასცენ. თუ ბოროტებას აქვს ძალა გამრავლდეს, სიკეთეს როგორ შეიძლება ასჯერ მეტი ძალა არ ჰქონდეს. იშვიათად, რაღაცა არასასიამოვნო თუ გავიგე ჩემზე, ვიღაც არ მიცნობს და რაღაცას ისე იტყვის ხომ, მივდივარ და ლოცვას ვკითხულობ მოძულეთათვის. ღმერთო, იმას აპატიე, დაანახე ჩემი თავი, რომ რეალურად დამინახოს, როგორი ვარ მე. მე რომ ის შევიძულო, რა იქნება? არ მძულს არავინ. დედას ვფიცავარ, თუ მძულდეს.

 

 

გარეგნულად, ტანად დიდი ვარ, ყველა ქორწილში ქალების თამადად მასახელებენ, მაგრამ არასდროს სადღეგრძელოს არ ვამბობ, შინაგანად ვარ ბალერინა. სულ ვარ შველივით, მაცვია სიფრიფანა კაბა და სულ ვცეკვავ რაღაცას. კი ვიცი, სხვა ასე რომ ვერ მხედავს, მაგრამ შიგნით ასეთი ვარ.

 

 

არ ვთვლი, რომ წარუმატებელი მასწავლებელი ვარ, მაგრამ ისეც არაა, თითქოს ვარსკვლავებს ვწყვეტდე. მე საუკეთესო კი არ მინდა ვიყო, მე მინდა ვიყო კარგი მასწავლებელი. ეს არის ნორმალური. ეს არ არის პროფესია, რომელიც აი, სხვა საქმე არ მქონდა და მასწავლებელი გავხდი. იყო წლები, როდესაც ვიყავი დირექტორი. კი, მყავდა კლასი, მაგრამ აქტიურად ვერ ვმასწავლებლობდი და სულ ცრემლი მადგებოდა თვალზე. მგონი მასწავლებლობას რომ დავამთავრებ, ალბათ ამ წუთისოფლიდანაც წავალ. სულ მგონია, რომ დროზე დავამთავრებ, იმიტომ კი არა, რომ ადრე მინდა სიკვდილი, არა, მაგრამ რომ დამთავრდება ეს ჩემს ცხოვრებაში, რაღაცა ის ენერგეტიკული ველი შემომეცლება, რომელიც ძალას მაძლევს. ყოველთვის მაშინ ვხდები ავად, როდესაც არდადეგები მაქვს. სხვა დროს მე ავად არ ვხვდები.“  

 

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: