მთავარი

რიო, საქართველო, „ადამიანი საქართველოს სახელით“ და ოპტიმიზმის აპარატი

24.08.2016 • 2461
რიო, საქართველო, „ადამიანი საქართველოს სახელით“ და ოპტიმიზმის აპარატი

ნათია კაპანაძე

ორი ოქრო, ერთი ვერცხლი და ოთხი ბრინჯაო – ამ შედეგებით დაასრულა საქართველომ რიოში “ოლიმპიადა 2016” . რამოდენიმე დღე სოციალურ ქსელებს და მედიასაშუალებებს ღიმილივით გადაურბინა ქართველი ოლიმპიელების მცდელობებმა.

ყველამ გავიხარეთ.

და დაასრულა-მეთქი რომ ვამბობ, მართლა დასრულებას ვგულისხმობ:

  • პარალელურად, არავინ იფიქრებს საჯარო მოხელეების პრემია-დანამატებს ხომ არ შეეწირა უფრო მეტი მომავალი ჩემპიონი?
  • რატომ ირჩეოდნენ ფეხბურთელები ჩაწყობით კლუბებში?
  • რატომ ვარჯიშობენ დაჭაობებულ დარბაზებში სპორტსმენები?
  • შეიძლება თუ არა უფრო მეტი წარმატებული შედეგი გვქონდეს?
  • რა შემიძლია გავაკეთო მე, ერთმა რიგითმა ადამიანმა?
  • რა შეიძლება გააკეთო შენ, მეორე რიგითმა ადამიანმა?
  • რა შეიძლება გავაკეთოთ მე და შენ ერთად?
  • რაში ვხარჯავთ თანხას, რომელსაც ყველანი ჯიბიდან ვიღებთ და ერთ ყულაბაში ვდებთ, სახელმწიფო ბიუჯეტი რომ ჰქვია?

თუ ასე გავაგრძელებთ ისევ უტენდეროდ და უგემოვნოდ ჩაცმული სპორტსმენებით მოგვიწევს 2020 წლის ოლიმპიურ თამაშებზე ასპარეზობა იაპონიაში.

ჩვენ ან სხვას საკუთარი გამძლეობის ხარჯზე მოგიხდება ჩემპიონობა.

კითხვები ბევრია. ყველაზე მეტი კითხვა კი სპორტული დარბაზების გამართულობაა.  რატომ არ აქვთ სათანადო პირობები ადამიანებს, რომლებსაც საქართველოს წარმატება უნდა მოუტანონ?

მახსოვს, 7 წლის რომ ვიყავი, ყველაზე მეტად კლასიკური მუსიკის დაკვრა მინდოდა. შავ-თეთრ ტელევიზორში არცთუ იშვიათად (უფრო ბადის შესავსებად) გასული სიმფონიური კონცერტები თავისთავად ახდენდა მნიშვნელოვან გავლენას და იმიტომაც. დავდიოდი კიდეც მუსიკის სასწავლად. მაშინ ქუჩაში მხედრიონელები წამლიან შპრიცებსაც ისროდნენ და ტყვიებსაც.

მახსოვს, მუსიკის მასწავლებელი თითებს როგორ მითბობდა მეორეკლასელს, ნოტიდან ნოტის აღებამდე გაყინულ თითებს.

მერე ამ სიტუაციის ატანა-გატანის გამძლეობა მეც გამომელია და ჩემ მშობლებსაც. ახლა პიანინოს დანახვაზე მხოლოდ მცივა. და ეგაა.

წარმოვიდგინე, სპორტდარბაზის გახსენებაზე ჩვენ ოლიმპიელებს დაჭაობებული დარბაზი, ან ჩამოვარდნილი ჭერი რომ გახსენებოდათ, რამდენს დავკარგავდით?!

არადა, ხელისგულივით ჩანდა და ჩანს სახელმწიფო ბიუჯეტიდან უმიზნოდ დახარჯული თითოეული თეთრი, ელექტროენერგიაში, დედამიწის გარშემო მოგზაურობისათვის საკმარის საწვავში, სასტუმროებში, ყავაში და სტრიპტიზბარშიც კი გაფლანგული ეროვნული ინტერესები. და ასე, სხვების პრემიების და დანამატების, ჯიპების, უსარგებლო ავეჯის შეძენაში დაიკარგნენ „ადამიანები საქართველოს სახელით“.

ჩვენ გვიყვარს ჩემპიონები, მაგრამ იშვიათად ვაძლევთ ძალას ერთმანეთს გამარჯვებისთვის.

ჩვენ გვიყვარს მითები, მაგრამ არასოდეს ვეხმარებით ერთმანეთს დასამახსოვრებელი და სასარგებლო საქმეების გაკეთებაში.

დღეს ორი ოქრო, ერთი ვერცხლი და ოთხი ბრინჯაო  ნამდვილი ოლიმპიური მონაპოვარია. მით უფრო, როცა ცხოვრობ ქვეყანაში, სადაც მთავარი ჩემპიონობა სხვების ნიჰილიზმთან გამკლავება და საქმის ახლებურად,  ბოლო ამოსუნთქვამდე კეთებაა.

გამოსავალი ერთია.

  • საჯარო პოლიტიკის ნაწილი უნდა გახდეს უფრო მეტი მომავალი ჩემპიონი.
  • აღარ უნდა ავარჩიოთ ფეხბურთელები ჩაწყობით კლუბებში.
  • აღარ უნდა ვარჯიშობდენ დაჭაობებულ დარბაზებში სპორტსმენები.
  • დავგეგმოთ და უფრო მეტი წარმატებული შედეგი გვქონდეს.
  • ვიფიქრებ, რა შემიძლია გავაკეთო მე, ერთმა რიგითმა ადამიანმა.
  • იფიქრე, რა შეიძლება გააკეთო შენ, მეორე რიგითმა ადამიანმა.
  • ვიფიქროთ, რა შეიძლება გავაკეთოთ მე და შენ ერთად.
  • თვალი ვადევნოთ, რაში ვხარჯავთ თანხას, რომელსაც ყველანი ჯიბიდან ვიღებთ და ერთ ყულაბაში ვდებთ სახელმწიფო ბიუჯეტი რომ ჰქვია.

ჩვენ გვინდა მეტი „ადამიანი საქართველოს სახელით“ მეტი სამართალი „საქართველოს სახელით“.

მე მჯერა. ეს შესაძლებელია ქვეყანაში, სადაც ყოველდღე წნევასავით ვიზომავ ოპტიმიზმს.

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: