სიახლეები

„სატურნალია“, ანუ საუბრები თანამედროვე ხელოვნებაზე და არა მხოლოდ მასზე

18.12.2012 • 2477
„სატურნალია“, ანუ საუბრები თანამედროვე ხელოვნებაზე  და არა მხოლოდ მასზე

მახსოვს, პირველად რომ მოვისმინე „კურთხეული გაზაფხული“, გავიფიქრე, როგორ შეიძლება ამას მუსიკა ერქვას-მეთქი. მაგრამ შემდეგ, როცა უფრო მეტი გავიგე, მეტი მოვისმინე, მივხვდი როგორ ვცდებოდი. დღეს სტრავინსკის ეს შედევრი ჩემი უსაყვარლესი ნაწარმოებია, ყველაზე კეთილხმოვანი და ყველაზე გენიალური.

რატომღაც მგონია, ხშირად რომ დავესწრო თანამედროვე სახვითი ხელოვნების გამოფენებს, მეტი ნაწარმოები ვნახო, მეტი მხატვარი გავიცნო და მეტი ინფორმაცია მივიღო, შესაძლებელია ისეთივე სიამოვნება მივიღო მათგან, როგორც ვთქვათ აღორძინებიდან იმპრესიონიზმამდე მხატვრების ტილოები მანიჭებენ. მე საზოგადოების იმ კატეგორიას მივეკუთვნები, რომელიც ხელოვნებისაგან სილამაზეს, მშვენიერებას, ესთეტიკური სიამოვნების განცდას ითხოვს. თუმცა იგი შეიძლება უსახურიც იყოს და ამ უსახურობით ემოციური შოკი გამოიწვიოს. ასე თვლის ევგენია, იგივე ჟენია ქიქოძე, გამოფენის კურატორი, თავისი საქმის პროფესიონალი და საოცრად გულღია ქალბატონი.პროექტ „სატურნალიას“ ფარგლებში, თანამედროვე ხელოვნების გამოფენა ბათუმში, მგონი, პირველად მოეწყო, ყოველი შემთხვევისათვის მე არ მახსენდება მსგავსი ფაქტი. თუმცა გამოფენაზე წარმოდგენილი რუსი მხატვრების ნამუშევრების გამოხატვის ხერხები ჩემთვის და ბევრი დამსწრეთათვის უცხო არ იყო, მაგრამ მაინც უჩვეულო სანახაობა გამოდგა.

 

  –  ყველა ეს ნამუშევარი ახალია, წელს გაკეთდა „სმირნოვისა და საროკინის ფონდის“ ხელშეწყობით – მიხსნის ევგენია – ეს ფონდი რუსეთში ბევრ ხელოვანს აერთიანებს, სახელოსნოს უთმობენ მათ, საჭირო მასალებით ამარაგებენ. ზაფხულში მასტეკლასები მოვაწყეთ, გამოცდილი მხატვრები მოვიწვიეთ და ამ თანამშრომლობის შედეგად შეიქმნა ეს ნამუშევრები. ეს ვიდეოებიც ჩვენი ფონდის სასწავლო პროგრამის ფარგლებში მომზადდა. ფონდი ცდილობს ხელი შეუწყოს ამ პროცესების განვითარებას, რადგან შეაჩეროს ხელოვანების გადინება უცხოეთში – ბევრი ტოვებს ქვეყანას.

ირინა კორინას, ვლადიმერ ლოგუტოვის, სერგეი საპოჟნიკოვის, ალიონა ტერეშკოს, პეტრე კირიუშას და ჯგუფი „მილოს“(საპონი)  ნამუშევრები საგამოფენო სივრცის 4 დარბაზში იყო გადანაწილებული. თითოეულს ანოტაცია ჰქონდა გაკეთებული, რომელიც დამთვალიერებელს ექსპოზიციის არსის აღქმაში ეხმარებოდა.

 

საზოგადოების განსაკუთრებული ყურადღება და ინტერესი „საპნის მოედანზე“ მოსრიალე მხატვრებმა გამოიწვიეს. პერფომანსი უჩვეულო და სახალისო იყო. საყოფაცხოვრებო საპნის ბრიკეტებით დაფარულ სიბტრყეზე წყლის დასხმით  შექმნილ ერთგვარ „სასრიალო მოედანზე“ მხატვრები სხვადასხვა ფიგურებს ასრულებდნენ. მხიარული მოციგურავეები თავს ევგენი პლუშჩენკოს მოწაფეებად გვაცნობდნენ და ანაზღაურების შემთხვევაში სამმაგი ბრუნის გაკეთებასაც გვპირდებოდნენ. შესაბამისი თანხა არც ერთს არ აღმოგვაჩნდა. მოციგურავეებს ფანჯრებიდანაც აკვირდებოდნენ, რამდენიმე გამვლელს სურვილიც კი გაუჩნდა მათ გართობას შეერთებოდა. თუმცა იყო რადიკალურად განსხვავებული შეფასებაც.

ასაკოვანმა ქალბატონმა პერფომანსის მონაწილე ახალგაზრდები ფსიქიკურად შეშლილებად, ჩვენ კი – სეირის მაყურებლებად ჩაგვთავალა, და ერთდროულად გულდაწყვეტილმა და აღშფოთებულმა საშინლად გამოგვლანძღა.

ჯგუფი „მილო“ (საპონი) 2007 წლიდან არსებობს. საპონი მხატვრების ძირითადი სამუშაო მასალაა. აღნიშნული პერფომანსი სარსიკი, როგორც ანოტაცია გვაცნობდა, ადამიანების მიერ ხშირად უტოპიური მისწრაფებებისა და გეგმების პაროდია იყო.

ევგენია მიქელაძე: საპონი ძალიან ბანალური მასალაა. სუნი ყველასათვის ნაცნობია, მისი ტრანსპორტირება არ არის აუცილებელი, ყველა ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკაში შეიძლება მისი ყიდვა. ეს რაღაც „საბჭოთა სუნია“, პირველქმნილიმასალა, რომელსაც ყველა ცნობს.

72% -იანი საპონის სუნი მართლაც ყველამ იცნო. 

   – „სუნი იყო. ალბათ, კარგია. ვერ გავიგე. რომ გამეგო, ალბათ მომეწონებოდა, ან არ მომწონებოდა. რაღაც ემოციას ტოვებს ყოველშემთხვევაში, განწყობას ქმნის, მაგრამ ვერ გავიგე – რის. ხელოვნების აღქმას დრო სჭირდება.“ – ეს ერთ-ერთი დამთვალიერებლის შეფასებაა.

  – „თვითგამოხატვის ხერხია. ტრადიციული ხელოვნებისგან შორს დგას, შოკისმომგვრელია. ეს არ არის ახალი. მსგავსი პერფომანსები და გამოფენები მსოფლიოში უამრავია. ეს ჩვენთვისაა ახალი. მეტი ინფორმაციაა საჭირო. რაც უფრო მეტი გამოფენა მოეწყობა, უკეთესია. არატრადიციული, არააკადემიური ხელოვნებაა. ეს არის თანამედროვე ხელოვნების კერები, თავისებურად საინტერესო, შეიძლება დაეთანხმო, არ დაეთანხმო. აზრის გამოხატვის ერთ-ერთი მეთოდია.“- ესეც მეორე შეფასება.

როგორც ანოტაციიდან გავიგე „საფრთხობელა“ მოსკოვის საზოგადოების კოლექტიურ ფობიებს გამოხატავდა. კომპოზიციას მკლავები საფეხბურთო კლუბების შარფებით ჰქონდა გაკეთებული, თავს – რუსული ხალხური რეწვის ნიმუში წარმოადგენდა, ტანი კი შუა აზიური კაბით ჰქონდა შემოსილი. „ანუ რუსეთის ელიტურ საზოგადოებას აშინებს ფეხბურთის ფანები, რომლებიც ხშირად აგრესიულები არიან, ჩხუბობენ, ყველაფერს ამტვრევენ და აფუჭებენ. მას აშინებს სოფლის მოსახლეობა, რომელთა ქცევა არ არის დახვეწილი, აშინებთ უცხოები, შუა აზიიდან გამოსულები, რომლებიც ძალიან მომრავლდნენ და ნაკლებად იცნობენ რუსულ წეს-ჩვეულებებს, მათთვის უცხოა რუსული კულტურა. ანუ ეს საფრთხობელა კოლექტიური შიშის გამომხატველია“ – მიხსნის ევგენია.

მე კი ვცდილობ წარმოვიდგინო, როგორ გამოიყურება ქართული საფრთხობელა? დანამდვილებით ვიცი, რომ ერთ-ერთი დეტალი ჩალმა იქნება.

„გოგონა ურალიდან“ პერფომანსის ვიდეოდოკუმენტაციაა. ეს პროექტი ახალგაზრდა მხატვრის ალიონა ტერეშკოს ნამუშევარია. ურალის წეს-ჩვეულების მიხედვით, გასათხოვარმა ქალმა სიმღერა უნდა შეასრულოს და იმავდროულად პილმენები შეჭამოს, რომელიც დიდი თეფშით წინ უდგას. ალიონა ცდილობს ერთდროულად იმღეროს და ჭამოს კიდევაც, როგორც ამას ტრადიცია ითვალისწინებს. თუ კი დასაწყისში ამასიოლად ახერხებს, თანდათან უძნელდება, ბოლოს კი ტირის ისე უჭირს, მაგრამ სიმღერას და ჭამას მაინც აგრძელებს, რადგან ტრადიცია ითხოვს წესების სრულ დაცვას, ვინაიდან ქალი აუცილებლად უნდა გათხოვდეს.

ევგენია პერფომანსის არსს მიხსნის.

 

   – „ტრადიცია ამბივალენტურია. ჩვენ კი ვამბობთ, ფესვებს არ უნდა მოვწყდეთ. მაგრამ მხატვარი ცდილობს მეორე მხრიდან დაგვანახოს ტრადიციის ბუნება. მიგვითითოს მის დაფარულ, უარყოფით მხარეზე. ჩვენ არ ვამბობთ, რომ წინააღმდეგი ვართ ტრადიციების და მის აღმოფხვრას ვცდილობთ, ჩვენ გვინდა მივუთითოთ, რომ აქ მტკივნეული ადგილია. რომ ამ ტრადიციის ჩამოყალიბება გარკვეულ დროსა და სივრცეში მოხდა, დღეს მისი ბრმად გადმოტანა ძალდატანების სახეს ღებულობს, ანუ თავისი ფუნქცია ამ სახით დღეისათვის ამოწურულია.“

    

ტრადიციებთან დამოკიდებულება, ჩვენთვისაც, ქართველებისთვისაც ახლობელი და მტკივნეული თემაა.

ვიდეოპერფომანსი „Afterpartyპეტრე კირიუშას ნამუშევარია. მხატვარი სამი საათის განმავლობაში შეუჩერებლივ ცეკვავს ოთხმოცდაათიანი წლების ერთ-ერთ პოპჰიტზე. ბოლოსდაბოლოს იღლება, ბარბაცებს, იქცევა, მაგრამ გაჩერებას ვერ ახერხებს, მუსიკა ისევ და ისევ გრძელდება. ამ ინსტალაციას ავტორი შემდეგნაირად ხსნის – დამთავრდა 90-იანი წლები, დასრულდა ეკონომიკური ზრდის პროცესები, მაგრამ ჩვენ ამას არ ვიმჩნევთ და ინერციით ძველებურად ვაგრძელებთ ცხოვრებას, რასაც სავალალო შედეგებამდე მივყავართ.

სერგეისაპოჟნიკოვის ინსტალაცია ბათუმის გამოფენაზე ფოტოდოკუმენტაციით იყო წარმოდგენილი. თბილისში აბანოთუბანში შექმნილი პლასტიკური არქიტეტურის ინტერვენციის მაგალითი-გასაბერი ლეიბებით, ფერადი ნაჭრებით, ხის კონსტრუქციით შექმნილი უცნაური ობიექტები. რაც თვალში უმალ მომხვდა, ფერების სიმრავლე იყო.

  ვლადიმერ ლოგუტოვის ვიდეოანიმაცია „სტრუქტურირებული სივრცე“ სახვითი და ვიდეოხელოვნების ზღვარზეა შექმნილი. იგი ერთდროულად სტატიკურიც არის და მოძრავიც, რეალურიც და ირეალურიც. ძალიან უცნაური და საინტერესო. თეთრცხენიანი პეიზაჟის ფონზე ნაჩვენებია ფერადი ცვალებადი წრეების ბადე, რომელთა ფერადოვნების ცვალებადობა პეიზაჟს დღის სხვადასხვა მონაკვეთის იერს აძლევს. დაკვირვებული თვალი კი აღმოაჩენს, რომ სიუჟეტი რეალურ დროში ვითარდება.

 – „გამოფენა ორგანული უნდა იყოს და გარემოს შეესაბამებოდეს. ძველ რომში „სატურნალია“ სახალხო დღესასწაული იყო, რომელიც  ნაყოფიერების ღმერთის – სატურნის პატივსაცემად მინდვრის სამუშაოების დამთავრების შემდეგ ეწყობოდა. გართობასა და ცეკვა-თამაშს, რომაელი ფილოსოფოსები დებატებსა და დისკუსიებში ჩაბმას არჩევდნენ. საუბრობდენ  მშვიდობაზე, კოსმოსზე, სიკეთეზე, პლანეტებზე მზეზე და ძალიან ბევრ თემებზე. ეს წეს-ჩვეულება ქართულ სუფრას მაგონებს, სადაც ყველაფერზე შეიძლება საუბარი. მინდა ჩვენს გამოფენას იგივე შინაარსი ჰქონდეს, ანუ თქვენმა და ჩვენმა მხატვრებმა ისაუბრონ სხვადასხვა თემებზე, მინდა როგორღაც აღდგეს ის ძაფები, რომლებიც ერთმანეთთან გვაკავშირებდა და რომლებიც დაიკარგა.მე მგონია, ამ კავშირების აღდგენა ხელოვანებმა უნდა დაიწყონ, ერთმანეთს უნდა გაუხსნან გზა საკუთარი სახლებისაკენ, ბევრი საერთო გვაქვს, პრობლემებიც კი მსგავსი გვაქვს.ყველა პერფომანს ანოტაცია გავუკეტეთ, რომ მაყურებლისათვის ადვილად აღსაქმელი ყოფილიყო. თქვენ ხომ შემოსვლისთანავე ამოიცანით საფრთხობელა? ვფიქრობ, ეს იმის გამოა, რომ ჩვენს შორის ბევრი საერთოა. ჩემი აზრით დიდი ტრაგედიაა, რომ გვერდი-გვერდ ვცხოვრობთ და გამიჯნულები ვართ ერთიმეორისაგან მთელი რიგი პოლიტიკური მოვლენებისა და მოსაზრებების გამო. ვფიქრობ, რომ ერთმანეთისათვის უფრო საინტერესო და ახლობლები ვართ.“

 

ასე მგონია, უამრავი ადამიანი იგივეს ფიქრობს, მათ შორის მეც. გამოფენის  კოორდინატორი საქართველოს მხრიდან ფონდი „ტრამია“, რომლის პრეზიდენტი ანა რიაბოშენკო ამბობს, რომ დიდი ხანია ამ პროექტის განხორციელებაზე ფიქრობდნენ.

   – „მე და ჟენია 2003 წლიდან ერთად ვმუშაობთ.  განსაკუთრებული კავშირი გვაქვს ერთმანეთთან. შეიძლება იმიტომ, რომ მაინც, რაღაც საერთო წარსული გვაქვს. ჯერ ერთი მენტალურად უკეთესად გვესმის ერთმანეთის. დასავლეთში მხატვრებს სხვანაირი ბეგრაუნდი აქვთ. ქართველებს, რუსებს, უკრაინელებს მარტივ, ადამიანურ ენაზე გვესმის ერთმანეთის, უფრო გასაგებია ხუმრობები და იუმორი, შესაბამისად სასიამოვნოა მუშაობა და თანამშრომლობა. შესაბამისად, ნამუშევარიც უფრო გასაგები ხდება, როდესაც კონტექსტი ცნობილია, როდესაც პოლიტიკური შეუთავსებლობაა.

ვთვლი რომ ხელოვნება სწორედ ის სფეროა, როდესაც საშუალება გეძლევა კომპრომისები მოძებნო, მე არ ვამბობ, რომ ყველაფერს წყვეტს, მაგრამ დიალოგი ამ დროს სასარგებლოა და არანაირ კონფლიქტს არ გულისხმობს. არ გაძლევს პროვოცირების საშუალებას. სპეკულაციას ვერ აკეთებ იმიტომ, რომ ეს ალალი და გულწრფელი ემოციაა ადამიანებში.დიდი ხანია ვცდილობდით რუსი მხატვრების ჩართვას, არც ერთი ფონდი ამას არ აფინანსებს. ჟენიას გაუჩნდა იდეა, „საროკინის ფონდის“ დახმარებით რუსი მხატვრების ნამუშევრები საქართველოში ჩამოგვეტანა. ბათუმთან დიდი ხანია კავშირი მაქვს, აქ არის პოტენციალი, ბევრი საინტერესო ახალგაზრდა ხელოვანია, მინდა მათაც რაღაც გააკეთონ. ეს გამოფენა ჯერ თბილისში იყო, ახლა ბათუმში ჩამოვიტანეთ. თუ თბილისში ასეთი სახის პერფომანსები ხშირად ეწყობა, ბათუმი ამას მოკლებულია. აქ სივრცეც კი არ არის სათანადო ამისათვის. ამიტომ, ეს გამოფენა საპილოტო იყო, საცდელი, ვნახოთ, როგორი რეაქცია ექნებათ აქაურებს, რამდენად დაინტერესდებიან.

ბევრი ტრენინგი და ვორქშოპი ჩაგვიტარებია აქ, აბსოლუტურად საღი და ადეკვატური რეაქცია აქვთ საკითხებზე. მოაზროვნე ადამიანი, ყველგან მოაზროვნე ადამიანია. ყველა კომპოზიციას და ინსტალაციას ახლავს ანოტაცია ქართულ ენაზე, გასაგები არის ყველაფერი. როცა კარგი ნამუშევარია, ამის გამორჩევა შესაძლებელია. შეიძლება შენში გარკვეულ ემოციას არ იწვევდეს, მაგრამ საერთო ფონზე საჭიროა, ნამუშევარია და მასში ადამიანს სული აქვს ჩადებული. ეს პირველია და ვცდილობთ გავაქტიურდეთ, ასეთი გამოფენა მეტი იყოს, გვინდა აქ საგამოფენო სივრცე გაკეთდეს, სადაც აქაური ხელოვანები შეძლებენ მაქსიმალურად აქტიურად მუშაობას. ძალიან საჭიროა ასეთი რამ შემდგომი განვითარებისათვის.

შეფასებები არაერთგვაროვანი იყო, რაც ბუნებრივი მგონია. ზოგი თვლიდა, რომ დიდი შთაბეწდილება არ მოუხდენია გამოფენას, თუმცა იქვე აღნიშნავდნენ, რომ საინტერესო იყო და იხალისეს კიდეც. იყო კიდევ უფრო კრიტიკული შეფასებც.   

     – მიყვარს ექპერიმენტული ხელოვნება. ეს უკვე აღარ არის ექსპერიმენტი. ძალიან საინტერესოა. ვფიქრობ, საზოგადოება მომზადებული უნდა ხვდებოდეს ამ ტიპის პერფომანსებს. ვატყობ, რომ მარტო ვარ დამთვალიერებელთა შორის, დისკომფორტს მიქმნის ჩემი მარტოობა. იყო დრო, როდესაც სისტემატიურად დავდიოდი გამოფენებზე და მონაწილეც ვიყავი. სადაც ეს კეთდება, იქ დროის მოთხოვნაა, იქ ბევრად უკეთესად იკითხება, ვიდრე აქ, სადაც მოთხოვნილება არ არის მხატვართა წრეში. ისინი უყურებენ რაღაცას, სხვას, რომელიც მათი რეალობის მიღმა არსებობს. გამოხატვის ბევრი საინტერესო ფორმაა, საკმაოდ დახვეწილადაც შეიძლება გაკეთდეს. პირველ დარბაზში წარმოდგენილი კომპოზიცია („საფრთხობელა“, „სტრუქტურირებული სივრცე“) ჩემს ესთეტიკასთან უფრო ახლოა. ყოველთვის მომხრე ვარ გამოხატვის ახალი საშუალებების გამონახვის, თუმცა რაც აქ ვნახე, ახალი არ არის, მაგრამ ჩვენს რეალობაშია ახალი და უცხო. თვითონ შექმნის პროცესი უნდა გაიზიაროს შემოქმედმა.

ადამიანს, რომელიც სულ ტრადიციულ დარგში მონაწილეობს, საკუთარი სათქმელის, ყოფის, პროტესტის გამოსახატავად თავისი ხერხები მოსწონს. მას მოთხოვნილება არა აქვს ამგვარ ხერხებს მიმართოს. ამ გზითაც გამოიხატება სათქმელი. ვამბობ, როცა ამის კულტურა აქვს ადამიანს, ხედვა აქვს განსხვავებული და შეუძლია ესთეტიკურ დონეზე მოგაწოდოს თავისი განწყობა და ნამუშევარი.ჩვენს მხატვრებს სურვილიც კი არა აქვთ მსგავსი პერფომანსები, აქციების მოაწყონ. ამ ხერხებით გამოხატონ პროტესტი ან მომავლის ხედვა. ამის მიზეზი ინფორმაციის ნაკლებობა შეიძლება იყოს, ნაკლები განათლება. ცოტა უკან რომ დავიხიოთ, ავანგარდსაც არ აღიარებენ და მიაჩნიათ, რომ ის არ არის ხელოვნება. ხშირად მსმენია, პედაგოგები ბავშვებს უხსნიან, რომ ვიღაც უნიჭომ ტილოზე ხაზი გაავლო, იმიტომ რომ ხატვა არ იცოდა, მეორე უნიჭომ კი ეს მოიწონა და ბევრი ფული გადაიხადა. მგონი, მსოფლიო არ არის ისეთი შეშლილი რომ უნიჭობაში ფული გადაიხადოს. ე.ი. ეს ღირებულია და მისი გაგება უნდა ვასწავლოთ ბავშვებს.

ვიზიარებ რესპოდენტის მოსაზრებას, რომ მეტი ინფორმაციაა საჭირო და მგონია, რომ ამ პრობლემას ყველზე უკეთ გამოფენების სიმრავლე მოაგვარებს.     თუ გამოფენა წელიწადში ერთხელ ეწყობა, პუბლიკა უკმაყოფილო იქნება, ვინაიდან მისთვის გაუგებარია რა ხდება. ეს ლოგიკურია. უნდა გვქონდეს შედარების საშუალება- ეს უკეთესია, ეს უარესი. ეს ხელს შეუწყობს შეფასების კრიტერიუმების ჩამოყალიბება- გამომუშავებას. და თუ პირველ-მეორე გამოფენაზე 20-30 მნახველი იქნება, მეექვსე- ასეულობით დამთვალიერებელს მოიყვანს.  

 თუ კი ჩვენ, ჯერ კიდევ ინფორმირებულობის საკითხებს ვაგვარებთ, იქეთკენ უკვე სხვა პრობლემებზე ფიქრობენ. ჟენია გამოფენების სოციალურ და პოლიტიკურ არსზე მესაუბრება.

    – „ჩვენ გამოფენებს მეორეხარისხოვან როლს ვანიჭებთ. ევროპელი საზოგადოება მას სხვაგვარად აღიქვამს. ამიტომაც დიდიძალი თანხა იდება გამოფენების მოწყობაში – იქ საზოგადოებამ ბევრი ნახა და მინიშნებების კითხვა ისწავლა. ხელოვნებაში გამოძახილს პოულობს ყველა კულტურული პრობლემა, რომელიც ჩნდება. იყო ასეთი გამოფენა – მხატვარმა აფრიკული ყოფითი ტრადიციული საგნებით ღვთისმშობელი გამოხატა, რასაც საშინელი დებატები მოჰყვა. მერე იყო სალამან რუშდი თავისი ცნობილი „სატანური ლექსებით“. ყოველივე იყო იმის მიმანიშნებელი იყო, რომ მოდის ულტრა მემარჯვენე ახალი ტალღა, რომელიც ყველა საქმეში ჩაერევა და ეს შეუქცევადი პროცესი იქნება. გამოფენა არ წყვეტს პრობლემებს, იგი მხოლოდ შეკითხვებს სვამს. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ყველა უსიამოვნო მოვლენა ჩვევის გამო ხდება. ჩვენ ვერ ვამჩნევთ იმ მიჯნებს, რომლებსაც ჩვევის გამო ცხოვრების მანძილზევაბიჯებთ. მერე, როდესაც ამას ვაცნობიერებთ, უკვე გვიანია. ჩვენ მერე ვეძებთ პასუხს კითხვაზე- რატომ მოხდა ასე? რუსეთში დღეს ძალიან დიდი და ბევრი პრობლემაა. დღეს ჩვენ ვწუხვართ – აჰ, ეს რა საშინელებაა! ეს პრობლემები კი დიდი ხნის წინ დაიწყო. ამაზე დიდი ხნის წინ უნდა გვეფიქრა. სხვათაშორის, ხელოვანები ამის შესახებ გვაფრთხილებდნენ, თუმცა მათი ძახილი ჩვენი ყურადღების მიღმა დარჩა. ზოგჯერ მგონია, რომ რომ ისინი წინასწარმეტყველები არიან, იმდენად ზუსტად ჭვრეტენ მომავალს.

  უნდა დავეთანხმო. ამის უამრავი მაგალითი არსებობს, თუნდაც ჩვენს სინამდვილეში. ყურადღებით მოვუსმინოთ ხელოვანებს, მერე რა თუ გამოხატვის ენა ჩვენთვის უცხოა და უჩვეულო, ვისწავლოთ ნიშნების კითხვა, ჩავწვდეთ არსს და მხოლოდ ზედაპირულით ნუ შემოვიფარგლებით. ვეცადოთ გავიგოთ მეტი, ვეცადოთ გადავარჩინოთ ადამიანი!

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: