ბავშვური სისასტიკით ჩადენილი ეს “დანაშაული” მკითხველებს სხვადასხვაგვარად განაწყობს. მწერლის ფსევდო-ეგზოტიკურ სამყაროში მოხვედრილს ორი გზა აქვს: ან წიგნი უნდა დახუროს და თქვას, რომ ეს საერთოდ არ არის ლიტერატურა (თავის დროზე ფილიპ სოლერსმა უარი თქვა “მკვლელის ჰიგიენის” გამოქვეყნებაზე გამომცემლობა “გალიმარში”), ან მსხვერპლის როლს უპირობოდ დათანხმდეს. ეს უკანასკნელი თითქმის ტყვეა ტირანი ავტორისა, რომელიც მონოტონურად წერს სამ წიგნს წელიწადში და მათგან მხოლოდ ერთს მიუგდებს ხოლმე დამშეულ პუბლიკას. თაყვანისმცემლები კი მართლაც მრავლად ჰყავს. მისი რომანი “კრძალვით და ცახცახით” გამოსვლისთანავე ბესტსელერი გახდა და ნახევარმილიონიანი ტირაჟით გაიყიდა (ტკბილია მსხვერპლად ყოფნა, პასუხისმგებლობისგან გათავისუფლებს, გამშვიდებს).
ამელი ნოტომი ამბობს, რომ ფროიდი არ წაუკითხავს. მისი ასექსუალური პერსონაჟები კი სიკვდილსა და სიცოცხლეს ისეთი ვნებით ეთამაშებიან, როგორც მხოლოდ საკუთარი წარმოსახვის მძევლებს სჩვევიათ – უმთავრესად, ბავშვებს. მითები თითქოს თავისით ჩნდებიან, თვალს და ხელს შუა, არაფრიდან იბადებიან… ის არ თამაშობს მათით. ის თავად არის საკუთარი ამბების ვოლიერში გამომწყვდეული მითიური ქმნილება (თვალი გადაავლეთ ავტობიოგრაფიულ რომანებს: “სასიყვარულო საბოტაჟი”, “ტუბების მეტაფიზიკა”, “შიმშილის ბიოგრაფია”).
მისი რომანების კითხვისას შთაბეჭდილება გრჩებათ, რომ ის ლიტერატურული კონტექსტიდან ამოვარდნილი, სრულიად არათანამედროვე ავტორია – მითომანების მაჯის საათი სხვა დროს აჩვენებს. წესით, ამ წიგნებს ერთადერთი ნამდვილი მკითხველი უნდა ჰყავდეს – ამელი ნოტომი, მაგრამ პარადოქსია: მათ მაღაზიების თაროებიდან იტაცებენ, უამრავ ენაზე თარგმნიან, ადაპტაციის შემდეგ სცენაზე დგამენ (“მტრის ნიღაბი” – რუსთაველის თეატრის რეპერტუარში), ფილმებად იღებენ… ავტორს კი არა აქვს კომპიუტერი, ტელევიზორი, მობილური ტელეფონი, რაც არა მგონია, მხოლოდ მისი მორიგი ახირება იყოს – სავარაუდოდ, ამ ექსცენტრულ ქალს მართლაც არ სჭირდება ეს ჩვეულებრივი ნივთები. სამაგიეროდ, სხვა გასართობები აქვს: ექსტრავაგანტური ქუდების კოლექცია, მკვეთრი მაკიაჟი, ალისფრად შეღებილი ტუჩები… და რას აკეთებენ ოთახში მარტო დარჩენილი პატარა გოგოები სარკის წინ? განა არ ცდილობენ, რომ რაღაც უცნაური და ამაღელვებელი მოიხელთონ?
ამელი ცნობილი ბელგიელი დიპლომატის ოჯახში დაიბადა. დიპლომატებს დიდი საქმეები აქვთ მოსაგვარებელი – დიდი მითები უნდა მოიფიქრონ. ცივილიზაციების შეჯახების ადგილები, უმრავლეს შემთხვევაში, ცხელ წერტილებად ანთია მსოფლიოს პოლიტიკურ რუკაზე. იაპონიის ქალაქ კობეში დაბადებული გოგონა, რომელიც 5 წლის ასაკში თავს იაპონელად აღიქვამდა, ბოლომდე ევროპელი ვერასდროს გახდება, ვერც ფროიდის წასაკითხად მოიცლის. მთავარია, რომ თავბრუდამხვევ წარმატებას უძლებს, წარმოსახვის უშრეტი წყარო აქვს… მკითხველებისთვის კი მესამე გზაც არსებობს: მისი წიგნებით ერთსაათიანი თავშექცევა.
გაზეთ „ბათუმელების“ არქივიდან, 2009 წელი.
