„როცა კარავი და აღჭურვილობა გაქვს ზურგზე მოკიდებული და მიდიხარ, ხვდები, რომ სადაც არ უნდა მიდიოდე, ნებისმიერი პატარა ადგილი, სადაც შეგიძლია ეს კარავი გაშალო, შენი სახლი გახდება. ეს იდეა ასევე შეგიძლია გადმოიტანო ურბანულ სამყაროში – შეგიძლია ერთი ქალაქიდან მეორე ქალაქში წახვიდე ისე, რომ საერთოდ არ დაგჭირდეს სასტუმრო ან სხვა საცხოვრებელი, შენი სახლი მიგაქვს ყველგან“, – ამბობს 27 წლის ფილოსოფიის მაგისტრი თბილისიდან, დავით ბარათაშვილი.
ბოლო წლებში საქართველოში სულ უფრო მეტი ადამიანი ინტერესდება კარვებით მოგზაურობითა და ლაშქრობით. აქამდე თუ ძირითადად საქართველოში ჩამოსული უცხოელი ტურისტები იყენებდნენ მოგზაურობის ამ მეთოდს, დღეს უკვე ქართველ მოლაშქრეებსაც ხშირად შეხვდებით. თითქმის ყველა საკურორტო ზონაში მოიძებნება საკარვე ადგილი, ზოგან კარვების გაქირავების სერვისიც მუშაობს.
წელს პირველად გაიხსნა საკარვე ბანაკი გოდერძის უღელტეხილზე. მის ორგანიზებას მთის კურორტების განვითარების კომპანია ახორციელებს. ბანაკზე მოქმედებს „ზაფხულის ბარათი“, რომელიც 60 ლარი ღირს და მთელი სეზონის განმავლობაში ადაპტირებულია კიდევ სამ [გუდაური, ბაკურიანი, სვანეთი] სამთო კურორტზე. ბარათით უფასოდ სარგებლობთ საბაგიროს მომსახურებით და რამდენიმე დღით გოდერძის კარვების ბანაკში კარვების უფასოდ გამოყენების უფლებითაც. კარვების ბანაკი საკმაოდ დიდი პოპულარობით სარგებლობს, გარდა ამისა კარვებით ჩამოდიან ტურისტები სანაპირო ზოლზეც. მათ კარვებს ბათუმის დელფინარიუმის მოპირდაპირედ, საოცრებათა პარკის ტერიტორიაზე და ახალი ბულვარის სანაპირო ზოლზე შეხვდებით.
ბათუმელი აბიტურიენტი სალომე დეკანაძე სამი წელია რაც ლაშქრობებში საკუთარი კარვით დადის. როგორც იხსენებს, კარავი მეგობარმა აჩუქა. ამ დრომდე ათამდე ლაშქრობაშია ნამყოფი და მისთვის ლაშქრობაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ჯგუფთან ურთიერთობაა, რადგან მისი აზრით, „ბედნიერება მხოლოდ მაშინაა სრულყოფილი, როდესაც ის გაზიარებულია“. ძირითადად მეგობრებთან ერთად ლაშქრობს, თუმცა ფეისბუქჯგუფში დაგეგმილ ლაშრობებშიც მიუღია მონაწილეობა და მისთვის არც უცნობ ადამიანებთან ერთად ლაშქრობაა უცხო. სალომეს თქმით, ამას ყველა ვერ მოახერხებს, რადგან საკმაოდ რთულია სხვადასხვა ხასიათის ადამიანების გაცნობა, მათთან შეგუება და გარკვეული დროით თანაცხოვრება. თავად მისთვის კი ეს დამატებითი ადრენალინია: „ერთხელ 30 უცნობთან ერთად ვიყავი ლაშქრობაში, დაუვიწყარი გამოცდილება იყო. მე ვფიქრობ, ეს მზრდის და ჩემს ხასიათსაც წვრთნის“.
დავით ბარათაშვილმა კი, როგორც ის ამბობს, პირველად დაახლოებით ორნახევარი წლის წინ იმოგზაურა კარვით. „მეგობარი მიდიოდა ჯგუფთან ერთად ლაგოდეხის ნაკრძალში სალაშქროდ და ერთი ადგილი ჰქონდა. მაშინ არ ვიცოდი ეს რა იყო და არ მინდოდა, რამდენჯერმე დარეკვა დასჭირდა, რომ წავეყვანე, თუმცა უკანა გზაზე მივხვდი, რომ ამის შემდეგ მე თუ დამჭირდებოდა ვინმესთვის დაძალება, რომ წავეყვანე~, _ ამბობს ღიმილით და დასძენს, რომ მაშინ სალაშქრო აღჭურვილობიდან თითქმის არაფერი ჰქონდა, თუ არ ჩავთვლით თავისი ძმის სამგზავრო ჩანთას. დავითი დღეს უკვე მეგობრებთან ერთად ხშირად დადის ლაშქობებში და შესაბამისი აღჭურვილობაც აქვს. ის ამბობს, რომ აღჭურვილობა არც ისე ძვირი ჯდება, თუ საქართველოს პირობებს გავითვალისწინებთ და საშუალო დონის აღჭურვილობას შევიძენთ:
„ჩვენს პირობებში არ არის საჭირო ევერესტის დასალაშქრი აღჭურვილობა. ყველაფრის შეძენა შეიძლება საქართველოში და სადღაც 300-400 ლარამდე დაჯდება“.
დავითის თქმით, მთავარი აღჭურვილობა – ეს არის კარგი, ტევადი ჩანთა, რომლის შეძენაც შესაძლებელია 100 ლარად; საძილე ტომარა, რომელიც ასევე 100 ლარად შეიძლება იყიდოთ, პარალონი [საძილე ტომრის ქვეშ დასაფენი] 25 ლარის ფარგლებში, ფეხსაცმელი, რომელიც შესაძლებელია არა ბრენდულ მაღაზიებში, არამედ მეორადი გამოყენების ფეხსაცმელებში 50-100 ლარის ფარგლებში შეიძინოთ. ასევე კარავი, რომელსაც თუ ჯგუფთან ან მეგობართან ერთად იყიდით, თანხის გაყოფის შემთხვევაში 50 ლარი დაგიჯდებათ.
დავითი ამ აღჭურვილობით მეგობრებთან ერთად კარვით ძირითადად ბუნებაში, სალაშქროდ დადის. ამბობს, რომ მისთვის ეს არის ყოველდღიური რეალობიდან გასვლის და დასვენების შესაძლებლობა. ლაშქრობისთვის საუკეთესოდ ისეთი ადგილები მიაჩნია, სადაც ადამიანის გავლენა მინიმუმამდეა. უშუალოდ ლაშქრობა კი მისთვის დასვენების საშუალებაა, შესაბამისად, ტურისტულ ქალაქებს მთებში წასვლას ამჯობინებს. თუმცა ქალაქში კარვით მოგზაურობის გამოცდილება მაშინ მიიღო, როდესაც, „ბლექ სი არენაზე“ გამართულ ერთ-ერთ კონცერტზე დასასწრებად მეგობრებთან ერთად წამოვიდა და ორი ღამით სანაპიროზე დაბანაკდა. ამ გამოცდილების გათვალისწინებით მიიჩნევს, რომ კარავი ყოველთვის კარგი არჩევანია. თუმცა მოგზაურობა ნებისმიერ შემთხვევაში ჯგუფთან ერთად ურჩევნია. „კარვებით მოგზაურობა ურთიერთობის ბრწყინვალე გამოცდილებაა. ხშირად გვიან ღამემდე კოცონთან ვსხედვართ და ვსაუბრობთ, სხვადასხვა ამბებს ვყვებით, ვმღერით… ჩვენი ჯგუფი ყოველთვის მრავალფეროვანია, რაც მათთან ერთად ყოფნას საინტერესოს ხდის“.
დავითი აღნიშნავს, რომ იდეალურია 6-8-წევრიანი ჯგუფი. ფიქრობს, რომ მარტო ლაშქრობისას ურთიერთობა სხვა ადამიანებთან, რაც ლაშქრობის მთავარი ხიბლია, არ შედგება, ხოლო უცნობებთან ერთად წასვლაზე თავის შეკავება ურჩევნია: „ერთხელ ვიყავი უცნობებთან ერთად და ძალიან ცუდი გამოცდილებაა, იქ შეიძლება მოხვდნენ ადამიანები, რომლებისთვისაც ლაშქრობა საქეიფოდ წასვლაა ან რაიმე სხვა ღირებულებით ასპექტებში მოდის შენთან წინააღმდეგობაში და ეს ყველაფერს აფუჭებს. ვერ შეძლებ სიამოვნების მიღებას“. ჯგუფს, რომელთან ერთადაც დავითი მიდის ლაშქრობებში, ახალი წევრების ერთგვარი „ტესტირების“ მეთოდიც აქვს: „ხანდახან ვინმეს მოჰყავს მეგობარი. ვაკვირდებით, ზოგჯერ ამართლებს და ჯგუფის ნაწილი ხდება, ხანდახან არის ცუდი გამოცდილებებიც, ასეთ შემთხვევებში თვითონაც არ უნდებათ შემდეგ ტურში წამოსვლა“.
ლაშქრობის მაქსიმალური ხანგრძლივობა, სადაც დავითი ყოფილა, სამი დღეა. ამ დროის განმავლობაში კი, როგორც თავად ამბობს, შიშის ფაქტორი მხოლოდ ერთხელ ჰქონდა, როდესაც ორ მეგობართან ერთად იმყოფებოდა რაჭის ტყეში, სადაც მგლების ყმუილი ისმოდა. დანარჩენ შემთხვევაში კი, ჯგუფთან ერთად ყოფნის შეგრძნება შიშს ანეიტრალებს და ბუნებისგან გაუცხოების მომენტი მინიმუმამდე დაჰყავს.
მისგან განსხვავებით, 27 წლის პროგრამისტი დათო დათიაშვილი ქუთაისიდან არც ისე ხშირად დადის ლაშქრობებში, თუმცა აქვს ხანგრძლივი ლაშქრობის გამოცდილება, რომელიც უფრო დიდ სირთულეებთანაა დაკავშირებული. როგორც ის გვიყვება, მსგავს ლაშქრობას სჭირდება კარგი ფიზიკური და ფსიქოლოგიური გამძლეობა. ასევე საჭიროა შეეგუო გარემო პირობებს. „გარდა ამისა, ცხრა დღის საკვები, რითიც უნდა იკვებო, პლუს ტანსაცმელი და სხვა აღჭურვილობა ფაქტობრივად შენი სატარებელია ზურგით, რაც საკმაოდ რთულია. ამას ემატება ის, რომ ფეხით გიწევს ალპურ ზონებში სიარული, სადაც ამინდიც არ იცი როგორი იქნება, რელიეფიც ძალიან რთულია“. გარდა ამ დეტალებისა, დათოც საუბრობს ჯგუფური მოგზაურობისა და თანადგომის პრინციპზე. მისი თქმით,
როცა ლაშქრობაში დიდი ხნით მიდიხარ, მზად უნდა იყო, რომ თუ კი რომელიმეს გაუჭირდება ან ფეხს იტკენს, ან რამე სხვა გაუთვალისწინებელი მოხდება, მისი ტვირთის გადანაწილება ჯგუფს მოუწევს. „ჯგუფი ერთიანია და დანიშნულების ადგილთან ერთად უნდა მივიდეს“, – ამბობს ახალგაზრდა პროგრამისტი ხევსურეთში ცხრადღიანი ლაშქრობის შემდეგ და ლაშქრობის დაგეგმვის მსურველებს ურჩევს თან იქონიონ პირველადი დახმარებისთვის საჭირო სააფთიაქო ყუთი და ერთი ნაჯახი,
თუ კი ლაშქრობას ტყეში გეგმავენ, სადაც ბილიკის გაწმენდა ან შეშის მომარაგება დასჭრიდებათ კოცონის დასანთებად. თოფის ან რაიმე სხვა იარაღის ტარებას კი საჭიროდ არც ერთი მათგანი არ მიიჩნევს. მიაჩნიათ, რომ უსაფრთხოების შეგრძნებისთვის საკმარისია ჯგუფის წევრების ნდობა და ერთიანობის განცდა.
ფოტო: დავით ბარათაშვილი
