ქობულეთში, ლერმონტოვის 13-თან ჟურნალისტის გამოჩენისთანავე თითქმის ყველა ჭიშკარს კეტავს, ადამიანები მზიანი ამინდის მიუხედავად, ხმის ამოუღებლად ტოვებენ ქუჩას, ტროტუარს, ეზოს… მათ კამერის წინ გამოჩენა აღარ სურთ. ამის მიზეზს აქ არავინ განგიმარტავთ. ლერმონტოვის 13-ში მდებარე სამსართულიანი სახლი კი, ისევ ცარიელი და გამოკეტილია. 5 წლის წინ ამ მისამართზე მუსლიმი თემი პანსიონის გახსნას გეგმავდა. ადგილობრივებმა პანსიონის გახსნის საშუალება მუსლიმებს არ მისცეს, სახლს – ღორის თავი მიაჭედეს.
რა ხდება ახლა, სასამართლოს არაერთი გადაწყვეტილების შემდეგ? რამდენად შეიცვალა ადგილობრივების დამოკიდებულება, როცა მათ სასამართლომ უთხრა, რომ ასე მოქმედება კანონსაწინააღმდეგო და დისკრიმინაციულია? რა შეიცვალა მას შემდეგ, რაც სასამართლომ ქობულეთის მერიას პანსიონის შენობის წყლისა და კანალიზაციის სისტემაში ჩართვა დაავალა? – „ბათუმელები“ ქობულეთელებს გაესაუბრა და ჰკითხა: რა რეაქცია ექნებათ ადგილობრივებს ახლა, თუკი პანსიონი ისევ გაიხსნება?
„იმავეს ვიზამთ… რაღა ახლა ჩამოვიარე მეც,“ – გვითხრა სესილი ოქროპირიძემ, პანსიონის შენობის წინ სპეციალურად განთავსებულ ჯვართან შეჩერდა და განაგრძო: „აქ ჩვენ ჯვარი გვაქვს გაკეთებული. ამის შემდეგ შეიძლება აქ მუსლიმთა პანსიონი? მე მგონი, არ შეიძლება. კი ბატონო, სასამართლომ დაადგინა დისკრიმინაცია, მაგრამ მე არ ვფიქრობ მასე. ქრისტიანი გამოდის აქ და ეკლესიაში მიდის. არ უნდა გაიხსნეს, რომ ცუდი რაღაცები არ მოხდეს…“
სესილი ოქროპირიძე
პანსიონის ახლოს მცხოვრები ადამიანები ან არაფერს ამბობენ, ან ამბობენ, რომ იმავეს, ან უარესს გააკეთებენ, თუკი პანსიონი გაიხსნება. მიუხედავად იმისა, რომ სასამართლომ „პანსიონის საქმეზე“ დისკრიმინაცია დააგინა, მოქალაქეები არც ახლა ერიდებიან სიძულვილის ენის გამოყენებას. ოთხივე მოქალაქემ, ვისაც „ბათუმელები“ პანსიონის მიმდებარედ ესაუბრა, იცის, რომ სასამართლო დავა მუსლიმმა თემმა მოიგო, თუმცა ეს მათ არ აღელვებთ. ისინი ახსენებენ მთავრობასაც: „მთავრობას მაინც რაც უნდა, იმას გააკეთებს“.
თემურ ნოღაიდელი: „კატეგორიული წინააღმდეგი წავალთ მე, ჩემი ოჯახი და მეზობლებიც. არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გაიხსნას. კონსტიტუციით ყველას აქვს უფლება, მაგრამ აქ არის ყველა ქრისტიანული ოჯახი, პატარა ბავშვები იზრდებიან. მე არ მიმაჩნია მიზანშეწონილად. ბევრი ისეთი ადგილია ქობულეთში, სადაც არაა მჭიდრო დასახლება და იქ გახსნან. იურიდიულად და კანონით აქვთ უფლება, მაგრამ კანონის გვერდზეც ხომ არის რაღაც? ჩვენი სახლები გვერდიგვერდაა, არ შეიძლება ასე ახლოს იყოს პანსიონი, ბავშვები აქ გამოდიან და ბაღში მიდიან… გასაგებია, რომ დადგინდა დისკრიმინაცია, მაგრამ ჩვენ ვართ მესამე საუკუნიდან ქრისტიანული ადგილი, არანაირი საწინააღმდეგო გვაქვს რწმენასთან“.
„მთავრობას რასაც უნდა, იმას გააკეთებს, მაგრამ ჩვენ გავაპროტესტებთ,“ – ამბობს ზიული კოპლატაძე. ისიც ლერმონტოვის ქუჩაზე ცხოვრობს. მას ვუთხარით, იცოდა თუ არა სამართლებრივი პასუხისმგებლობის შესახებ, რაც შეიძლება მოჰყვეს პანსიონის გახსნისთვის ისევ ხელის შეშლას.
„ხელით კი არ ვეტაკები, ადრეც არ დავტაკებივარ, სიტყვიერად ვიტყვი და გამოვალ, ღორის თავის მიჭედვის ამბავს მე ვერ დავადასტურებ, მაშინ ხიდზე ვიდექი აქციაზე. ჩემი პოზიცია არის ის, რომ სკოლა სახლებს შორის ასე გვერდიგვერდ არ უნდა იყოს,“ – აღნიშნავს ზიული კოპლატაძე.
ანალოგიური პოზიცია აქვს გურამ ბასილაძესაც, რომელმაც ჩვენთან საუბრის დროს ხაზი გაუსვა საკუთარ რელიგიურ აღმსარებლობას – ის მუსლიმია.
„არ უნდა გაიხსნას. ვიღაცას ხომ უნდა უხაროდეს შენი დანახვა? მე ვიცი ის, რომ აქ მაგის ადგილი არ არის. ისევ იქნება წინააღმდეგობა, უარესი მოხდება. ახლა, თქვენ მოდით და აქ ხალხი უარესად დაირაზმება… მე თვითონ მუსლიმი კაცი ვარ, მაგრამ უმჯობესია სხვა ადგილი გამონახონ. სადმე ისეთი ადგილი უნდა მოძებნონ, სადაც ხალხი ასე ბევრი არ არის,“ – გვითხრა გურამ ბასილაძემ.
თუკი ლერმონტოვის ქუჩას გაუყვებით ქობულეთის ცენტრისკენ და ადამიანების პოზიციებით დაინტერესდებით, ნახავთ, რომ პანსიონისთვის განკუთვნილი შენობიდან მოშორებით პოზიციები რბილდება. ზოგიერთი ამბობს, რომ პანსიონი არ უნდა გაიხსნას, თუმცა ამას ხელს არ ან ვერ შეუშლის. ზოგიერთი კი მიიჩნევს, რომ პანსიონი არავის და არაფერს უშლის ხელს.
„თუ უნდათ გახსნან, რატომაც არა? აბა, ევროპაში რომ გვინდა შესვლა, როგორ არის? არ ვიცი, საერთოდ წინააღმდეგობა იქნება თუ არა, წესრიგი უნდა იყოს ყველგან,“ – გვითხრა ნანული ანტონოსიანმა.
ნანული ანტონოსიანი
დაახლოებით იმავეს ამბობს იამზე შავაძე: „მე არ ვარ წინააღმდეგი. საერთოდ არ მესმის, რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი. სხვა როგორ იტყვის, არ ვიცი“.
