მთავარი,სიახლეები

ველოსიპედით ევროპაში – ქართველი წყვილის ცხრაწლიანი მოგზაურობა

22.04.2018 • 22141
ველოსიპედით ევროპაში – ქართველი წყვილის ცხრაწლიანი მოგზაურობა

მოგზაური, მუსიკოსი პაატა ბერიკიშვილი

ველოსიპედი, გიტარა და ჰარმონიკა

9 წლის წინ, თაფლობის თვეში ზღვაზე ჩამოსულ ცოლ-ქმარს, ნინო ხუნდაძეს და პაატა ბერიკიშვილს, ბათუმიდან თბილისში დაბრუნება აღარ მოუნდათ. მათ მოულოდნელად გადაწყვიტეს, ველოსიპედებით წასულიყვნენ სამოგზაუროდ.

ერთი ველოსიპედი ბათუმში სთხოვეს მეგობარს, საკუთარიც გამოაგზავნინეს თბილისიდან ახლობელს და მოგზაურობა თურქეთიდან დაიწყეს. წინასწარ დაუგეგმავი გზა ევროპამდე გაგრძელდა და წყვილი უკვე ცხრა წელია მოგზაურობს. დაბრუნდნენ, როცა მათი პატარა შვილი, ლუკა უნდა დაბადებულიყო. ცოტა დრო რომ გავიდა, რვა თვის ბიჭიც წაიყვანეს თან და პატარასთან ერთად განაგრძეს გზა.

თავიდან მხოლოდ ალუმინის მსუბუქი, მომცრო სამხედრო ჭურჭელი, წყლის მათარა, გიტარა, ჰარმონიკა, ტანსაცმელი და კარავი წაიღეს. გზის დასაწყისშივე მიხვდნენ, რომ ველოსიპედით მოგზაურობის მთავარი წესი ბარგის წონისა და მოცულობის მინიმუმამდე შემცირებაა, ამიტომაც გზადაგზა მოიშორეს ყველა ზედმეტი მაისურიც კი. მოგზაურობა 20 დოლარით დაიწყეს, ეს თანხა პაატამ თურქეთში, ბარში დაკვრით გამოიმუშავა.

ფოტოზე: პაატა ბერიკიშვილი და ნინო ხუნდაძე, მოგზაურები.

მოგზაურობის ყველაზე მთავარი ატრიბუტი ველოსიპედის შემდეგ გიტარა და ჰარმონიკაა – პაატა ყველა ქალაქში ჩასვლისას ადგილობრივ კლუბებში, კაფეებსა და ქუჩებში უკრავს – მუსიკოსია. ნინო მხატვარია, ხელნაკეთ სამკაულებს ამზადებს. საჭირო ფულს ასე გამოიმუშავებენ. საკვების მარაგი თან არასოდეს დააქვთ. მხოლოდ მაშინ ყიდულობენ საჭმელს, როცა შიათ და იმდენს, რომ ერთ ჯერზე ეყოთ.

წყვილი დღეში საშუალოდ 80 დან 140 კილომეტრს გადის, იმის მიხედვით, თუ როგორი რელიეფის გავლა უწევთ, ვაკის თუ მთაგორიანის. ღამეს კარავში ათევენ, თუმცა, როგორც პაატა ამბობს, ყოველთვის უამრავი ადამიანი ეპატიჟებათ შინ, არის დღეები, როცა წვიმასა და თოვლში უხდებათ კარავში ღამისთევა.

                           გზის ამბები

პაატა მოგზაურობის დასაწყისს, თურქეთს იხსენებს: „რიზეში, საშინელ წვიმაში გავშალეთ კარავი შუაღამისას, ყველაფერი დაგვისველდა, 4 საათის განმავლობაში ვეფარებოდი აპარატურას, რომ არ დასველებულიყო. დილით აღმოვაჩინეთ – კარავი გუბეში ცურავდა.

უცნობები ხშირად გვეპატიჟებიან შინ. ყველა სამსახურში დადის. დღე ყველას დაგეგმილი აქვს. შეჩვეულები არიან ყოველდღიურ რუტინას და ეგზოტიკური არსებებივით გვიყურებენ ველოსიპედით მოგზაურებს, იციან, რომ არც ერთი დღე ერთმანეთს არ ჰგავს ჩვენთვის და ხანდახან მიგრძვნია – შემოგვნატრიან. ყველა მზადაა დაგვეხმაროს, შეგვიფაროს, დაგვაპუროს. ხანდახან იმდენხანს დავუტოვებივართ უცნობებს საკუთარ ჭერქვეშ, კარავი მოგვნატრებია და მიფიქრია, დამანებეთ თავი, ღია ცის ქვეშ ღამის გათევა მომენატრა-მეთქი. ველოსიპედით მოგზაური ბევრი მეგობარი გვყავს, მაგრამ ოჯახით მოგზაური ველოსიპედისტები არ შეგვხვედრია“.

ამბობს, რომ მცირეწლოვან ბავშვთან ერთად მოგზაურობა ბევრს შეუძლებლად მიაჩნია, თუმცა, როგორც პაატა ამბობს, ერთადერთი პრობლემა, რაც პატარა ლუკასთან ერთად მოგზაურობისას ჰქონდათ, იყო პამპერსის დიდი შეკვრა, რომელიც დიდ ადგილს იკავებდა საბარგულში. ლუკა ახლა ექვსი წლისაა და მამას კარვის გაშლაშიც კი ეხმარება ხოლმე.

პატარა ლუკა დედ-მამას კარვის გაშლაშიც კი ეხმარება ხოლმე

მოგზაურობისას ინტერნეტთან წვდომა არ აქვთ. თან ერთადერთ ძველ ტელეფონს ატარებენ, სადმე დარეკვა რომ დასჭირდეთ.

ასე მოიარეს თურქეთი, საბერძნეთი, იტალია, საფრანგეთი, ბელგია, ლუქსემბურგი და გერმანია.

ყველაზე კარგად იტალია ახსოვს, პატარა ქალაქი გიოჩიო, ათიოდე კილომეტრი ჰქონდათ დარჩენილი ქალაქამდე, როცა ნინოს ველოსიპედის საბურავი გასკდა. გიოჩიომდე ფეხით იარეს, გვიან ჩავიდნენ. ველოსიპედის საბურავი ვერცერთ მაღაზიაში ვერ იპოვეს. გზას ვეღარ გააგრძელებდნენ. შეიყარა ხალხი. ალაპარაკდნენ იტალიურად. ზოგი რას გაიძახოდა. ზოგი რას. მათ დახმარებაზე ბჭობდნენ გიოჩიოს მცხოვრებლები. მერე ერთმა კაცმა პაატა მანქანაში ჩაისვა, ქალაქის შორეულ უბანში წაიყვანა და საკუთარი, ახალთახალი ველოსიპედი აჩუქა. როცა ნინოსთან და ბავშვთან დაბრუნდა, ვიღაცები უკვე მათ დაზიანებულ ველოსიპედს აკეთებდნენ. ის დღე მეფეებივით დაასრულეს: ზოგს პიცა მოჰქონდა ნინოსთვის და პაატასთვის, ზოგს ნაყინი პატარა ლუკასთვის, მერე სახლშიც წაიყვანეს მოგზაურები და ღამე გაათევინეს.

მცირეწლოვან ბავშვთან ერთად მოგზაურობა ბევრს შეუძლებლად მიაჩნია, თუმცა, როგორც პაატა ამბობს, ერთადერთი პრობლემა, რაც პატარა ლუკასთან ერთად მოგზაურობისას ჰქონდათ იყო პამპერსის დიდი შეკვრა, რომელიც დიდ ადგილს იკავებდა საბარგულში.

მეორე ამბავიც იტალიის ერთ-ერთ პატარა ქალაქში განვითარდა. ერთხელაც ყველაფერი შემოელიათ, რაც იმას ნიშნავდა, რომ პაატას სადმე უნდა დაეკრა, ფული რომ გამოემუშავებინათ. „ავე მარიას“ დაკვრა დაიწყო, არ იცოდა, რომ იტალიის ამ ქალაქში მარიამის კულტია და მთელ ქალაქში მისი სკულპტურები დგას. 80 წლის ბებომ მანქანა შეაჩერა, „ავე მარია!“- შესძახა, მანქანიდან გადმოვიდა, მთელი ქუჩა შეკრიბა: მოუსმინეთ რას მღერისო და იმ დღეს პაატამ და ნინომ 150 ევრო შეაგროვეს და გზა მშვიდად განაგრძეს ახალი ქალაქებისკენ.

 სიმღერების „ჩემოდანი”

პაატა ფიქრობს, რომ სახლზე მიჯაჭვა სახიფათოა. ფულზეც რაც უფრო სერიოზულად ფიქრობს და შფოთავს ადამიანი, მით უფრო რთულად მოიპოვებს საარსებო სახსრებს. „ფულზე საერთოდ არ ვფიქრობთ, არასდროს არ დავრჩენილვართ ჯიბეცარიელები. ვუკრავ, ნინო ხელნაკეთ ნივთებს ყიდის და ყოველთვის ჩნდება საიდანღაც რაღაც. ამაზე ფიქრით თავს არ ვიკლავთ. დედამიწა ძალიან დაპატარავდა ჩვენთვის, ყველაფერი ძალიან ახლოსაა სინამდვილეში. ყველა ქვეყანა, მთელი პლანეტა შენია, ყველასია, საერთოა. რელიგია, ეროვნება, ენა – არაფერს ნიშნავს. ყველა განსხვავება პირობითია. ადამიანები ყველგან ერთნაირები არიან,“ – ამბობს პაატა.

„ყველა ქვეყანა, მთელი პლანეტა შენია, ყველასია, საერთოა. რელიგია, ეროვნება, ენა – არაფერს ნიშნავს. ყველა განსხვავება პირობითია”

„ყველა ქვეყანა, მთელი პლანეტა შენია, ყველასია, საერთოა. რელიგია, ეროვნება, ენა – არაფერს ნიშნავს. ყველა განსხვავება პირობითია”

პაატამ 80-იან წლებში, 9 აპრილემდე შექმნა ჯგუფი „ზუმბა ბლუზბენდი“, სადაც ბას-გიტარაზე უკრავდა. მანამდე იყო ჯგუფი „მოჩვენება“.

სიმღერების „ჩემოდანი“ აქვს. რომელიმე ქვეყანაში წასვლამდე იქაურ სიმღერებს უსმენს და მერე უკრავს. იცის, რომ საფრანგეთში ჩასვლამდე 5-6 ფრანგული სიმღერა მაინც უნდა იცოდეს, რომ დაუკრას. ახლა ნორვეგიულ მუსიკას უსმენს, ნოტები გიტარაზე გადააქვს და სიტყვებს სწავლობს, ეს ნიშნავს, რომ დანიშნულების შემდეგი ადგილი სკანდინავიის ნახევარკუნძული იქნება.

ადამიანმა ერთხელ მაინც უნდა შეძლოს გამოერთოს შტეფსელიდან, იცხოვროს საკუთარი ცხოვრებით“

ნინო, პაატა და პატარა ლუკა დროებით საქართველოში არიან. მათი ველოსიპედები ჯერ დაბმული და გაჩერებულია, მცირეხნიანი შესვენების შემდეგ წინ კიდევ ბევრი თავგადასავალი ელით: სკანდინავიის ნახევარკუნძულის მოვლა, ზაფხულში ევროპის კიდევ ერთხელ შემოვლა ველოსიპედით, მომავალ წელს კი ამერიკის შეერთებული შტატები.

„ფულზე საერთოდ არ ვფიქრობთ, არასდროს არ დავრჩენილვართ ჯიბეცარიელები. ვუკრავ, ნინო ხელნაკეთ ნივთებს ყიდის და ყოველთვის ჩნდება საიდანღაც რაღაც”

„ვინმესთვის მუშაობა, როცა სხვა განსაზღვრავს შენს საქმიანობას, ნიშნავს შტეფსელთან იყო მიერთებული ავტომატურ რეჟიმში. ჩემი მეუღლე ამ შტეფსელიდან 9 წლის წინ გამოერთო, თავისუფალი ადამიანია. ახლა ასე ვცხოვრობთ. მე არც არასდროს მიმუშავია ოფიციალურ სამსახურში, სადაც სხვა დამიგეგმავდა რამეს. ადამიანმა ერთხელ მაინც უნდა შეძლოს, გამოერთოს შტეფსელიდან და საკუთარი ცხოვრებით იცხოვროს,“ – ამბობს პაატა.

უცნაური გამოგონება აქვს: მის ჰარმონიკას ყველა ინსტრუმენტის ხმის გამოცემა შეუძლია, რახან ბენდი არ ჰყავს გიტარაზე და ჰარმონიკაზე ერთდროულად უწევს დაკვრა. ჰარმონიკა ხან საქსოფონია, ხან ბასგიტარა, ვიოლინო ან სულაც კონტრაბასი. პაატა აპირებს გამოგონება დააპატენტოს და სამომავლოდ ქარხნული, სერიული წარმოების წესით დაამზადოს ასეთი ინსტრუმენტი.

რას იზამს თუ იდეა გაამართლებს, ინსტრუმენტი პოპულარული გახდება და გამდიდრდება? – მოძრავ სახლს იყიდის, რომელსაც სადაც უნდა იქ წააგორებს და მოგზაურობას გააგრძელებს.

„გიტარაზე და ჰარმონიკაზე ერთდროულად უწევს დაკვრა. ჰარმონიკა ხან საქსოფონია, ხან ბასგიტარა, ვიოლინო ან სულაც კონტრაბასი. პაატა აპირებს გამოგონება დააპატენტოს და სამომავლოდ ქარხნული, სერიული წარმოების წესით დაამზადოს ასეთი ინსტრუმენტი”

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: