„ექსტრანხერო“ ესპანური სიტყვაა და ქართულად უცხოელს ნიშნავს. ეს სიტყვა ესპანურად თამილა დევაძისთვის მას შემდეგაა ნაცნობი, რაც მან საქართველოდან ევროპაში წასვლა გადაწყვიტა. ახლა თავადაც „ესტრანხეროა“ და ესპანეთში, ლარიოხის შტატში, ქალაქ არნედოში მეუღლესთან ერთად საკუთარ სახლში ცხოვრობს.
თამილა საქართველოდან მეუღლესთან ერთად 2008 წელს წავიდა. ამბობს, რომ გადაწყვეტილება არა ომის დაწყების შემდეგ ან ომის გამო, არამედ ომამდე ცოტა ადრე მიიღეს. ესპანეთში საელჩოს გავლით, როგორც ტურისტები სამი თვით წავიდნენ, მაგრამ იქ სამი წელი დარჩნენ. როგორც თამილა ამბობს, ესპანეთში ეს დრო საკმარისია იმისთვის, რომ ლეგალურად ცხოვრების და მუშაობის უფლება მოიპოვო: „სამი წლის შემდეგ მივიღეთ საჭირო დოკუმენტი. ახლა ლეგალურად ვცხოვრობთ და ვმუშაობთ, 2014 წელს სახლიც ვიყიდეთ. თუ აქ დიდი ხანი მუშაობ, გარეუბანში სახლის ყიდვას შეძლებ, ლეგალურად მცხოვრებს უკვე იპოთეკის გაკეთებაც შეგიძლია, საბანკო მომსახურება აქ უფასოა“.
ვიდრე ლეგალურად ცხოვრების უფლებას მოიპოვებდა, თამილამ მუშაობა ოჯახში დაიწყო მოხუცი ცოლ-ქმრის მომვლელად. ამბობს, რომ ძალიან კარგი მასპინძლები ჰყავდა და სამი წლის შემდეგ საჭირო დოკუმენტების მისაღებადაც დაეხმარნენ.
ქალაქში, სადაც თამილა და ომარი დასახლდნენ, ადგილობრივებისთვის მთავარი შემოსავლის წყარო ფეხსაცმლის საამქროებია. ამუშავებენ ტყავს და ფეხსაცმელს კერავენ: `ეს საქმე ჩემმა მეუღლემაც შეისწავლა. სხვა გამოსავალი არ გვქონდა, როცა ენა არ იცი და არალეგალი ხარ, აქ შენი პროფესიით ვერ იმუშავებ.“
ოჯახში მუშაობის პარალელურად თამილა „ექსტრანხეროებისთვის“ გახსნილ სპეციალურ სკოლაში სწავლობდა. მისივე თქმით, ეს სპეციალური საღამოს სკოლაა იმისთვის, რომ აქ ჩამოსულმა უცხოელებმა ესპანური ენა შეისწავლონ. ამ კურსის დასრულებისა და დოკუმენტების მიღების შემდეგ თამილამ ექთნის კურსებზე ჩააბარა, იმისთვის, რომ დამხმარე ექთნის კვალიფიკაცია მიეღო, კურსის დასრულების შემდეგ კი იგი მოხუცთა თავშესაფარში დასაქმდა.
თამილას თქმით, ესპანეთში მოხუცებისთვის ორი სახეობის თავშესაფარი ფუნქციონირებს: „დღის ცენტრები“, სადაც მოხუცები გასართობად მიდიან და თავშესაფრები, სადაც ისინი ცხოვრობენ: „ასეთი თავშესაფრები ჰოსპიტლებს ჰგავს, ყველანაირი მომსახურება შედის, თუმცა უფასო არ არის, გააჩნია რა მომსახურებას საჭიროებს ადამიანი. ასი ევროდან იწყება და 2000 ევრომდე ადის, თუმცა იშვიათად აქ მოხუცს დაფინანსების პრობლემა ჰქონდეს, აქ ძალიან მაღალი ხელფასებია და ისინი მოხუცებულობისთვის აგროვებენ, ამის გარდა მინიმალური პენსია 500 ევროდან იწყება და 2000 ევრომდე ადის სტაჟის მიხედვით.“
თამილა დევაძე
თამილა პროფესიით მხატვარია. ბათუმის სამხატვრო სასწავლებლის დასრულების შემდეგ მან ფერწერის კურსიც გაიარა და სამუშაო „რანდში“ დაიწყო მხატვარ-დიზაინერად. მეუღლე ომარ გორდაძე კი ეკონომისტია. 2012 წლამდე ომარი ბათუმში კვლევით ინსტიტუტში მუშაობდა. შემდეგ კი ეს ინსტიტუტი დაიხურა და ენერგოკომპანიაში გადავიდა: „უმუშევრები არ ვიყავით, მაგრამ პრობლემები მაინც შეგვექმნა, ორი შვილი ბებია-ბაბუას დავუტოვეთ და წავედით. არც გვიფიქრია, რომ ამდენხანს დავრჩებოდით, თუმცა წლები გავიდა და ჩვენ ისევ აქ ვართ. სამი წლის შემდეგ შვილებიც ჩამოვიყვანეთ. უფროსი შვილი 15 წლისაა, უმცროსი – ცამეტის. აქ ვერ გაძლეს, ვერც სკოლას შეეგუენ. ახლა ბებიასთან ცხოვრობენ და ბათუმში შაჰინის სკოლაში სწავლობენ.“
თამილა ამბობს, რომ 2008 წლის შემდეგ ესპანეთში ხელფასები არ გაზრდილა: „აქაც დაიწყო კრიზისი, ის, რაც ჩვენთვის მაღალი ხელფასია, ამათ არ აკმაყოფილებთ. ბევრი ამის გამო ავსტრიაში გადავიდა, ამიტომ ხანდახან გვეკითხებოდნენ, რატომ ჩამოვდივართ, როცა აქედან ადგილობრივებიც მიდიან.“
თამილა ამბობს, რომ ზოგიერთი მას ესპანეთში „რუსოს“ ანუ რუსს ეძახის და ჰგონია, რომ „საბჭოთა კავშირი“ ჯერ კიდევ არსებობს: „თუმცა იმის ახსნა, რომ ასე არ არის, ძირითადად მოხუცებულებისთვის გვიწევს, აქ გვყავს მეგობრები, რომლებსაც აქვთ სურვილი ნახონ საქართველო.“
თამილამ ესპანეთში ხატვა გააგრძელა. ამბობს, რომ ესპანეთში არა მონატრებულ მშობლიურ გარემოს, არამედ ძირითადად ქალაქ არნედოს ქუჩებსა და აქაურ ბუნებას ხატავდა: „როცა სხვა ქვეყანაში ცხოვრობ და იცი, რომ ისინი აღმერთებენ ყველაფერ ესპანურს, რაღაცით უნდა დაამტკიცო, რომ პატივს სცემ ამ ქვეყანას და მის ტრადიციებს.“
თამილამ იქ ადგილობრივების დახმარებით საკუთარი ნამუშევრების გამოფენა მოაწყო და მოწონებაც დაიმსახურა, მისი გამოფენა ადგილობრივმა მედიამაც გააშუქა.
